Beste Lezer,
Onlangs hoorde ik twee jonge moeders, beide met baby op de arm, hun beklag doen over het feit dat de crèche sinds kort twee dagen in de week gesloten was. De ene bracht het kleintje ‘die dagen zonder opvang’ bij de grootouders, zij moesten op hun beurt hun gehele programma omgooien. De andere vrouw had het over het eigen verlof en dat van haar man dat meer en meer aan het smelten was. Zij moesten al die dagen zelf instaan voor hun kleine dreumes tot er een oplossing uit de bus kwam. Haar ouders en deze van haar man woonden in het buitenland, hun geboorteland. Ik voelde mee met de jonge vrouwen, er hing een aura van stress rond hen. Wanneer de tweede moeder sprak brak haar stem, er verschenen waterlanders. Ik kon het me levendig voorstellen: stress op het werk en puzzelstress thuis.
Eigenlijk stel ik me al langer de vraag wat er toch misloopt met sommige kindercrèches, het probleem kwam al meermaals in de media.
Ik onderdrukte de spontane neiging om mezelf aan te bieden als tijdelijke opvang; een onbekende die zich in de zorg van deze gezinnen zou mengen zou immers alleen maar tot wantrouwen en misschien nog meer stress leiden. Trouwens, wat zou ik, zonder de nodige infrastructuur en al lang uit de baby’s, nog kunnen betekenen voor deze moeders? Om nog te zwijgen over het gemis aan nestwarmte van de kleintjes die nu al telkens van hot naar her verhuizen. Je moet je plaats kennen in het leven en de mijne is het luisterend oor aan mijn deur, het is zo al ingewikkeld genoeg.
Toch had ik graag mee naar creatieve oplossingen gezocht, ook al zouden we al snel op de beperkingen van onze werkende samenleving stoten: het schrijnend gebrek aan zorgverleners, de spiraal van negativiteit waarin kinderopvang terecht is gekomen, de volle agenda’s van ouders en grootouders. En misschien nog belangrijker: de overbelaste samenleving waarin meer steeds minder wordt. Stress alom dus en de zwakste schakels, de kleinsten, moeten het bekopen. Wie kan, wie wil voor hen zorgen?
Ik dacht aan een boek dat ik ooit las, het was Deens: de baby’s kwamen in een gastgezin terecht en in beurtrollen draaide één van de ouders, wier baby werd opgevangen, mee. Er bleek in die eerste levensjaren van het kind voldoende ouderschapsverlof voorhanden te zijn om af en toe een halve dag mee te draaien in het opvangsysteem. Zou Denemarken werkelijk zorgzamer omspringen met hun toekomst door ze een veilig nest te geven en ook de ouders meer verantwoordelijkheid? Of had ik dat boek vijftig jaar geleden gelezen? Zelf ben ik het niet meer gaan opzoeken, maar het is het onderzoeken waard. Misschien zijn er nog wel interessante denkpistes te verkennen dit zowel voor de opvang van de jongsten als de oudsten onder ons.
Mvg,
Frauke J.