Beste lezer,
Is het jou ook al opgevallen? Op geregelde tijdstippen komt de kwaliteit van ons onderwijs ter sprake. Men heeft het dan over een ‘ranking’ en de laatste jaren zijn we steevast in één of ander onderwijsonderdeel gezakt.
Dan gaan de alarmbellen rinkelen.
De ene keer scoren we slecht ivm de diversiteitsaanpak van de leerlingen, de andere keer slabakt het excellent scoren op wiskunde en deze keer is Nederlands lezen ondermaats, zeg maar een probleem.
Bij zo’n alarm schiet Vlaanderen in een kramp. Katholiek opgevoed als we zijn is het eerste werk een schuldige zoeken: de eerste die met de vinger wordt gewezen zijn de leraren. Gelukkig voor hen zijn er de laatste tijd nog meer kandidaten, o.a.corona en zijn gevolgen: een tekort aan leraren, aan extra begeleiding van kinderen die zich niet welbevinden en ga zo maar door. Maar deze keer wijst de vinger ook naar de ouders: zij werken niet genoeg mee, vertonen te weinig interesse, geven de kinderen geen boeken te lezen…en sommigen spreken geen Nederlands.
Uiteraard krijgen de leerlingen ook hun deel: nog meer toetsen en testen en screenings, want weten is meten. Nu passeert veel van die schoolgaande jeugd regelmatig door mijn straat en ik hoor hen vooral zeggen dat ‘toetsen en testen komen mijn oren uit’. Ik begin de jongeren meer en meer te beklagen want we weten wat ‘een teveel’ met je doet - ook met kinderen. Een teveel roept een gewenning op, een lethargie, een je-m’en-foutisme en je bereikt daarmee het omgekeerde van wat je wenst.
Straffen is ook een teken van paniek: ouders die niet meewerken zullen gestraft worden met financiële maatregelen. De ene keer gaat het over het kindergeld en de andere keer gaat het over de schoolkosten aan hen doorrekenen.
Alarm en paniek zorgen voor overhaaste maatregelen, kunnen we echt niet beter dan dat?
Daar, beste lezer, kom ik in een volgende brief op terug.
Mvg
Frauke J.