Frauke Jemandbrief 164: Een overdosis Trump

Beste Lezer,

Ik weet niet hoe jij er over denkt, maar ooit leerde ik dat woorden waar een ‘te’ voorstaat niet deugen, behalve dan ‘tevreden’.

Welnu, voor mij is er in de voorbije weken een ‘teveel aan Trump’ in de media. Je kunt geen nieuwsuitzending meer meemaken of er komt alweer een onheilsboodschap uit Amerika.

Vorig en ook dit weekend was Trump op bijna elke pagina van de krant aanwezig: uitdagende uitspraken en blikken, decreten die de haren te berge doen rijzen, schimp- en schampscheuten zijn aan de orde van de dag.

Ik vraag me af of het wel zo gezond is deze president zoveel aandacht te geven. Is het niet zoals met een kind dat anderen jent en pest: sommigen keren zich van hem af, anderen proberen zijn gedrag te kopiëren. In een klas is dit kopieergedrag nog onder controle te krijgen, daar kinderen nog kunnen bijgestuurd of, laat ons zeggen: welopgevoed worden.

Op wereldschaal is het echter een ander verhaal, want waar gaat het naartoe met deze aardbol indien elke wereldleider uitbazuint dat het klimaat er niet toe doet, dat enkel en alleen je ‘eigen volk’ telt?

Wat minder aandacht voor het negatieve gedrag is dus vooral voor een volwassene heilzaam. Want veel aandacht krijgen is ook veel macht hebben over anderen. Vooral wanneer deze volwassenen vaststellen dat grofheid, pesterijen, uitdagingen goed scoren bij een groepje fans, dan worden ze meestal nog baldadiger. In een klas zijn er ook wel kinderen die ‘the bad guy’ net leuk vinden omdat hij uit de band springt, en ook een president heeft een schare fans die dol is op foute uitspraken en beslissingen, anders zouden ze hem niet opnieuw verkiezen.

 Al sinds de covidpandemie valt mij op dat de focus in de nieuwsgaring wordt gelegd op het meest sensationele en het tot in den treure uitdiepen van slechtnieuwsverhalen. Men lijkt te vergeten dat nieuwsgaring niet alleen bestaat uit negatieve berichtgeving. Dit leidt ertoe dat een groep mensen zich afkeert van het nieuws. Ik hoor nu al mensen zeggen: “ik kijk enkel nog naar het jeugdjournaal, dat begint met goed nieuws ipv met die vervelende man die maar raaskalt en telkens in beeld komt”. Je hebt ook mensen die het nieuws bannen uit hun leven waardoor ze, volgens onderzoek, net vatbaarder worden voor fake news.

Zelf ben ik voorstander van een nieuwsdieet waarbij de duidingsprogramma’s niet eindeloos het strafste feit van de dag blijven herkauwen. Ook de neiging om het kleinste nieuwsfeit onder een vergrootglas te leggen is erg storend. Waarom denken journalisten dat je met slecht nieuws het beste verhaal maakt? Ik zie je nu denken: maar het doel van journalistiek is toch kritisch te zijn!

Uiteraard ben ik het volledig met je eens, maar soms is ‘minder net meer’.

Ik pleit er niet voor om een balorige president dood te zwijgen, wel om die president minder spreekgestoelte te geven in de media: maak wekelijks een samenvatting van één halve pagina over de laatste nieuwe ontwikkelingen en strapatsenen schrijf er een kritische commentaar en of duiding bij.

Ik pleit voor meer evenwicht in de berichtgeving: melk niet elk detail over de vorming van een nieuwe regering eindeloos uit maar plaats het één keer in een ruimere context.

Door minder herhalingen, minder spreektijd voor balorigen, minder focus op alleen het negatieve komt er meer ruimte vrij om kort en krachtig slecht nieuws te brengen. Daarnaast komt er ruimte vrij voor nieuwe ontwikkelingen, ik geef enkele voorbeelden: de trend van groepen jongeren om hun koopgedrag te veranderen en voor tweedehands/vintage te kiezen, te ontspullen…Initiatieven en levenswijzen in het daglicht te stellen die het klimaat ten goede komen. En niet te vergeten de vele nieuwe ontwikkelingen, in andere landen en continenten, die de samenleving proberen op de rails te houden. De pogingen die ondernomen worden om steden te vergroenen …de duizenden vrijwilligers die belangeloos ondersteuning bieden in zachte sectoren, de boeiende kijk van zovele mensen die nu enkel via een opinieartikel hun ei kwijt kunnen. Soms is oud nieuws ook nieuws: het kan helpen om een actueel probleem historisch te duiden.

Om maar te zeggen: er is meer nieuws te vertellen dan enkel ‘het nieuws over de nieuw verkozen president’.

 Mvg

 Frauke J.

Fraukebrief 65: Fraukerieven in coronatijd: Hoe lang zal het nog duren?: altijd weer die vraag

Beste Lezer,

Volg jij het nieuws van minuut tot minuut en wil jij koste wat het kost alles over de coronapandemie weten?

Jawel, informatie is belangrijk, maar of ik nu om het uur slechtnieuwsberichten wil horen is nog maar de vraag.

En wat is nieuws eigenlijk?

De vraag van de dag aan de experten is tot vervelens toe: 

‘Hoe lang zal het nog duren?’ of ‘Hoelang moeten we onszelf nog opsluiten?’.

Het doet me denken aan kinderen die je landerig vragen ‘is het nog ver?’ op een ogenblik dat je verdwaald bent in het bos. Het is een onmogelijke vraag aangezien je er op dat moment geen zinnig antwoord op kunt geven. Zo is het ook met iedere avond diezelfde vraag van journalisten aan de experten: zij weten het ook niet.

We beseffen intussen allemaal dat het een moeilijke situatie is, we weten dat het voor sommige mensen penibeler is dan voor anderen, maar moeten we dit er iedere avond nog eens inwrijven? Is dat nieuws?

Echt nieuws zou zijn dat de media mensen duidelijk maken dat we met een nieuw fenomeen worden geconfronteerd, en dat dit ons voor nieuwe uitdagingen stelt.

Zo’n uitdaging is: leren leven met onzekerheid.

Zo’n uitdaging is: proberen te begrijpen dat niemand het op dit ogenblik echt weet. Dat is lastig maar zo is het.

Zo’n uitdaging is: de gebeurtenis over ons heen laten gaan, hoe zwaar ook; we kunnen er toch niets aan veranderen.

Zo’n uitdaging is: ervan maken wat we kunnen met de middelen en mogelijkheden die we hebben.

Zo’n uitdaging is: beseffen dat we, in tegenstelling tot wat we dachten, het leven niet altijd naar onze hand kunnen zetten.

Zo’n uitdaging is: ontdekken dat het leven niet altijd maakbaar is.

Zo’n uitdaging is: tonen welke warme initiatieven mensen nemen om elkaar te steunen.

Mochten journalisten zich hiermee bezighouden: dit stapje voor stapje duidelijk maken aan jong en oud - dat zou echt iets nieuws zijn, iets om ons aan op te trekken.

Dus nieuwslezers: als je het mij vraagt (maar je vraagt het mij niet) stop met vragen hoelang het nog duurt, je pijnigt de mensheid. We zitten onze tijd gewoon uit!

Mvg,

Frauke J.