alsof de bomen het weten
de zon feller schijnt
alsof de bloesems begrijpen
bloei uit hun botten springt
alsof de planten beseffen
haastig hun groei versnelt
alsof de natuur opleeft in
verstilde tijd
Uit : Soms maak ik wonderlijke reizen Chantal Sapp 2023
Het huis als houvast om thuis te komen
Thuiskomen in verbondenheid met elkaar
Herinneringen, dromen als veilige thuisplekken
Thuiskomen in taal, zoals in poëzie:
Klein portret
verblijven in het huis van mijn vader
ik moeder tegenkom
kind worden in herinnering aan vroeger
vergeelde beelden tegen het plafond
hememsblauvest
kleine teddybeer
zeepschuim bellen
witte vogelveer
kind alleen
in het grote huis
de kippen zijn los
moeder niet thuis
uit: Soms maak ik wonderlijke reizen, C.Sap, 2023, Uitgeverij Fluxenberg
VLUCHT
je huis verlaten is deuren sluiten
blinden dicht je afvragen of
niets of niemand vergeten is
de meubelen wachten gelaten
op terugkeer
je huis achterlaten is niet omkijken
hoe graag je ook zou willen
geschiedenis meedragen in een plunjezak
balanceren tussen hunker en heimwee
je stad verlaten noodgedwongen
de beschoten plek ontvluchten
opgaan in een mensenzee
angstzweet in je kleren
de tijd vooruit zetten
je land achterlaten
je geliefde oorlogsland
is doden begraven
de razende ravage bewenen
puin meenemen dierbare brokstukken
van gemis steen voor steen
heropbouwen
uit : Soms maak ik wonderlijke reizen, Chantal Sap, uitg.Fluxenberg, 2023
2024:
Hoop op een huis, een warm nest, een toekomst voor iedereen.
waar zij zijn
de zee weet het…
soms zwijgen ze lang
heel lang
geven taal noch teken
teruggetrokken
in het weerkerend getij
soms lichten ze op
doorzichtig tapijt vol kleurkoralen
op de grens met nergens
gaan en komen zij
niet meer terug
de zee weet het…
de zee weet het…
al meer dan duizend jaar.
c.s.
uit: Soms maak ik wonderlijke reizen, 2023
Onlangs vond in de Orangerie van de Kruidtuin te Leuven een literaire namiddag plaats.
De aanleiding was de voorstelling van de dichtbundel ‘Soms maak ik wonderlijke reizen’ (Chantal Sap). De wonderlijke reis, zoals de titel stelt, is geen toeristisch uitstapje de gedichten zwerven door stad en landschap. Ze proberen woorden te geven aan het zoeken en vinden van een huis, een thuis, een gezicht in de stad. Ze dwalen door ruimte en tijd verpozen bij het oneindige van luchten, zee en landschap. Deze poëtische reis verbindt het levendige leven met de eindigheid ervan.
Foto L.Verpoest
Maar ‘De taal van de poëzie’ vertaalde zich ook in de poëzie van de Leuvense Kruidtuin een landschap van bloemen en planten midden de stad. De taal van de poëzie was te horen in prachtige cello en pianomuziek. Het was een gelegenheid om ruimte te geven aan het poëtische woord ontdaan van alle franjes er een lans voor te breken opdat het niet verdwijnt.
Leuven leest werd in de kijker geplaatst: boeken en lezen aanmoedigen is een eerste stap. De hoop werd uitgesproken dat Leuven, in zijn aspiratie om culturele hoofdstad te worden, het poëtische woord de nodige ruimte geeft.
Foto H.Baert
Essay over vriendschap
zolang de muze de liefde bezingt
beschrijven we de vriendschap
waarin we strofe na strofe belijden
hoe het is je ziel te verpanden
zonder je weerga te zijn
zolang de muze de zinnen streelt
spelen we met woorden, verzinnen
beelden die beklijven
ook wanneer het masker is afgezet
de afstand zich verdicht
c.s uit Lichtende kamers/Besloten hofjes
Licht
glashelder
begint de dag
klaar als water
je kunt door de takken kijken
in de huiver van de wind
zal er
genoeg leegte zijn
genoeg niets om
iets te maken
ik voel me vederlicht
straks geef ik al mijn
takken bloot
c.s. 2023
Foto Paul Doorenbos
De einder
soms wolkenloos
soms een beladen lucht grijs als een zee
Water lucht als een twee-eenheid
het zand aan de voeten
Er is nog tijd
c.s.
noem het een licht jaar
2021
Avondrood tussen het gebladerte
rode gloed die onze gezichten
met schaamte bedekt
de drang om naar de bamboe te kijken
alsof nieuwe scheuten ontstaan
tussen verdorde stokken
schamele gedachte onder de pijnboom
c.s. Lichtende kamers-besloten hofjes
De zonde van traagheid sluipt door de zomer
kruipt in het kleefkruid wurgt tergend
langzaam
de bloeiende kamperfoelie
hoe wij er naar trachten takken te snoeien
in te hakken op het loverbos
kortwieken en groeien
c.s. Lichtende kamers-besloten hofjes(2016)
Zolang de muze de liefde bezingt
beschrijven we de vriendschap
waarin we strofe na strofe belijden
hoe het is je ziel te verpanden
zonder je weerga te zijn
Zolang de muze de zinnen streelt
spelen we met woorden, verzinnen
beelden die beklijven, we kijken
ook wanneer het masker is afgezet
de afstand zich verdicht
Zolang de muze een loflied toonzet
schrijven we brieven ze houden
belofte in dat het mogelijk is
de nomade in ons thuis te laten komen
zonder een woord te wissen
De muze, de muze
zij spreidt gewijde stilte
als een bed voor ons
c.s. uit Lichtende kamers-Besloten hofjes 2020
Er blijft iets hangen als stof in gordijnen
een geur die terugkomt bij de gedachte aan
toen
het is de kamer, de kleur van het behang
jouw schort die je lichaam vormeloos maakte
het is de kleur van je haar op vrijdag, de golving
daarin
Er blijft muziek door schelle stemmen walsen
in het rumoer van de zondagse middag
de gedachte aan schuifelende voeten rond
keukentafels, dansende wervelende
kakofonie
Later, de rust die terugkeert als een zacht
wiegende tango
in de jeugd van een swingende middag
het plotse snerpen van de ketel, het langzame
gieten
de geur van koffie hangt in het opengeslagen
boek
c.s. Lichtende kamers-Besloten hofjes (Chantal Sap 2016)
Op zoek naar ‘het heilige’ in deze tijd
is in opperste verwondering
op de schroothoop van de wereld zitten
c.s.
Zalig de dagen waarop je mijn hoofd bewolkt
je woorden mijn geest benevelen
zwerft tussen water en wind
Zalig de dagen waarop je mijn huid bekruipt
stekende kwal, korzelige zeester, ruisende schelp
Zalig de dagen waarop je aanspoelt als
water door rivieren wild en woest
de wijde zee instroomt
Wee de dagen waarop je water in de wateren wordt
af en aan rolt ver ver verder weg
Wee de dagen waarop je enkel eb bent
mul zand blijft over
Op die dagen woed ik op de golfstroom
tot ik het niet langer houd
c.s. uit Lichtende kamers- Besloten hofjes (2016)
Vandaar zijn we gekomen
maar waar naartoe te gaan
geworteld in de onvoltooide tijd
achter ons puin, brokstukken
bouwstenen van een eeuw
langs de smalle weg
op het richelpad
in diepe voren lopen
karrenspoor over het land
de doden zijn niet weg
ze houden zich stil
in de schaduw
spoor naast spoor
mijlenverre afstand
lange lange weg
haar voeten in jouw tokschoenen
zevenmijlslaarzen die de tijd inhalen
op zoek zijn we naar ijkpunten
mijlpaal, bakens in de tijd
er rust rust tussen de ijkpunten
er raast storm tussen de ijkpunten
er is tijd
c.s.
Uit Lichtende kamers- Besloten hofjes 2016 Chantal Sap/Foto: Paul Doorenbos
elke dag is een nieuw gebed
ik zeg herzeg aanroep je naam
tot je bloed in mijn vingers klopt
je oog zich opent, zoekt
de duisternis aftast tot de rand
van het té witte licht
op de tast in de schemering
zoekend naar begaanbare wegen
loert chaos niet te ontwijken struikelsteen
wij zijn zonder stem verdwaald in eigen bos
stilte op het schaduwpad
gloed binnenin de heksenkring
vlinders leven in maanschaduw
(hoe lang nog?)
vogels klinken iel tussen licht en duister
tot iemand de vraag stelt
hoelang de wereld duren blijft
hoever het lopen is
waren we maar in de omgeving
van licht, we zouden zien.
Uit Tweeblik , E.B. Cleenwerck, 2012
La Plage
waar golven klotsen tegen de klif
La Plage
waar de wind het verlangen wurgt
La Plage
waar tijdloze meisjes dansen in
witte jurken, draaiende derwisjen
omtollend in de wind wissen ze
voetje na voetje hun sporen in het
zand
c.s. Lichtende kamers- Besloten hofjes (2016)/ Foto: Paul Doorenbos
een roos te zijn
in zomers met een korte bloei
tijd verkleurt haar blad maar
diep van binnen blijft een roos een roos
een roos met doornen
donker spoor, broos haar blad
c.s. uit Lichtende kamers- Besloten hofjes/ Foto Herman Baert
Wit gedicht
Dat je er bent
aarde en lucht
vanzelfsprekend aanwezig
gras op de grond
verdwijnend groen
Dat je spreekt
tak in de bomen
vanzelfsprekend geruis
fluisterend blad
vogel verscholen, vis
niet aanspreekbaar
stil
water in de vijver
dan weer verschijnend
opbloemende viburnum
uitdeinend wit in de struik
Waar je ook bent
ik weet je aanwezig
adem en zucht
zon op de huid
stof in de poriën
Dat op een dag
de viburnum zijn bloem verliest
ontstaat een niet vanzelfsprekende leegte
waarvan de seizoenen verstommen
c.s. uit ‘Woorden om te zeggen en te zwijgen
