Fraukebrief 126 : Kennismaking met Meneer Jemand

Beste Lezer,

Ik heb groot nieuws: lang dacht ik de enige te zijn die nog aan de deur op de uitkijk staat en een praatje maakt met mensen, maar niks is minder waar! Onlangs logeerde ik in een andere stad. Ik wandelde door een nauw straatje waar slechts één auto en één voetganger tegelijk door kunnen en daar zag ik mijn mannelijke evenknie. Hij had het werkelijk gezellig gemaakt met een tafeltje voor twee en een tas koffie, de poes zat rustig in het deurgat en hield alles in het snotje. Regelmatig passeerde een auto maar dat kon de man niet deren, hij dronk rustig zijn koffietje in de zon. Verbaasd vroeg ik hem of hij geen schrik had dat de poes onder een auto zou belanden, toen ik prompt mezelf tegen de gevel moest drukken omdat een vrachtwagen het straatje in manoevreerde. De man was er gerust in en had alle vertrouwen in zijn kat. ‘Ze kent het verkeer beter dan wij! En ze gaat hoogstens tot het eind van de straat’, zei hij, ‘en door mijn kat leer ik bijzonder veel mensen kennen’. Een wijsheid waar ik zelf nog niet opgekomen was.

In de loop van ons gesprek begreep ik dat het allemaal was begonnen tijdens een lange ziekte. Die weken, maanden was de man veel alleen en een tuin had hij niet.

‘Ik ben begonnen met mijn deur open te zetten, en toen ik weer wat op de been was ging ik af en toe in het deurgat zitten en nu ik beter ben maak ik hier mijn eigen terras.’ ‘Er komen hier dagelijks verdwaalde reizigers langs en intussen ben ik een volleerde stadsgids, ik vertel allerlei bijzonderheden over de stad die ze nergens anders te horen krijgen. Maar het eerste gespreksonderwerp is altijd mijn kat.’

Ik bedacht dat het een bijzonder slimme manier was om de eenzaamheid te doorbreken en contacten te leggen in een stad.

Misschien wordt het stilaan tijd dat ik ook een kat houd, bedacht ik.

Het dier zat vadsig in het deurgat en liet zich gewillig fotograferen door verloren gelopen toeristen.

Mvg

Frauke J.

Frauke Jemand Brief 111: De huishoudhulp en haar inkomen!

Beste Lezer,

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: het is niet de eerste keer dat ik me druk maak over de rechten van de huishoudhulp.

En blijkbaar ben ik niet de enige: sinds kort wijden kranten brieven en zelfs heelder pagina’s aan het luttel inkomen van de huishoudhulp. Ook politiekers en professoren bekommeren zich om deze groep die inzake loon onderaan de ladder bengelt. Maar wordt er door al deze aandacht vooruitgang geboekt en hoelang blijft dit nieuws nieuws? Dat is nog maar de vraag.

Onlangs nog kwam het dienstenchequesysteem, waar vele huishoudhulpen aan vasthangen, opnieuw ter sprake, deze keer als een mogelijke besparingsmaatregel voor de Vlaamse regering. De kans bestond dat de dienstencheque duurder zou worden.

Een goede zaak, dacht ik, in de eerste plaats voor de huishoudhulp, en mooi meegenomen dat de regering een graantje meepikt. Dienstencheques zijn een prima uitvinding: op die manier wordt deze dienstverlening betaalbaar voor meer mensen en niet enkel voor mensen met een goed salaris. Goed ook dat de huishoudhulp zich niet langer in het zwartwerkcircuit moet begeven.

Het grote minpunt echter is het karig loontje waarvan de huishoudhulp moet rondkomen.

Wat ik nog altijd niet begrijp is waarom niemand op het idee komt om de dienstencheques te koppelen aan het inkomen. Waarom zou iemand die meer verdient niet meer betalen voor de verkregen huishoudelijke diensten, dit is toch redelijk?

Dit extra geld zou ten goede kunnen komen aan extra inkomen en bijscholing of ondersteuning van de huishoudhulp.

Groot was mijn teleurstelling toen bleek dat dit punt maar weer eens van de agenda werd afgevoerd, en alles dus bij het oude blijft.

Hoe komt dit toch, vroeg ik me af: zijn er hindernissen die mijn petje te boven gaan? Of is het gewoon een kwestie van politieke moed? Of beter gezegd: een gebrek aan politieke moed?

Mvg

Frauke J.

Fraukebrief 53 : Wie M zegt moet N zeggen: ‘Zeg niet kuisvrouw maar poetshulp’

Beste lezer,

Het mag dan al februari zijn, toch slepen we nog enkele oude zeren uit 2019 met ons mee. Zo is er één waar ik een lans voor wil breken.

Eind vorig jaar werd er door poetsvrouwen en -mannen een schuchtere poging tot protest ondernomen. Ze eisten opslag van hun lage loon, dat zou meteen ook hun pensioen ten goede komen. Het was een kleine, bescheiden actie waarvan ik dacht dat ze alweer in de vergeetput zat.

Eerst kregen de actievoerders een ‘njet’: de opslag was zogezegd niet mogelijk. Wel werd hier en daar in de kranten gepleit voor meer respect voor de dames en heren die onze huizen poetsen, en er werd gepleit om niet langer over kuisvrouw maar over poetshulp te spreken. Wat is een naam, vroeg ik me hoofdschuddend af toen ik dat las. Indien u het mij vraagt: een andere titel is niet meer dan een doekje voor het bloeden. Het beroep van poetshulp is, naar mijn bescheiden mening, zowel zwaar als ondergewaardeerd.

Ik daag u uit, lezer, om in vier uur tijd in uw huis hetzelfde klaar te spelen als uw poetshulp. Bedenk daarbij dat deze heer of dame in kwestie dit niet enkel een voormiddag bij u thuis doet: in de namiddag volgen er nog vier uur en zo gaat dit door, vijf dagen in de week. Je zou het van minder in je rug, knieën, schouders krijgen (wat dokters en kinesitherapeuten trouwens beamen).

Beslist is er her en der wel waardering voor het gedane werk. Op sommige plaatsen echter liggen lange to-do lijsten klaar, is er geen sprake van ‘dankjewel’ of zijn de omstandigheden waarin dient gepoetst onaangenaam.

En of je dit werk nu twee, tien of twintig jaar doet, je krijgt geen extra’s, bonus noch vakantie noch rimpeldagen, en bijscholing of een personeelsuitstap is eerder uitzondering dan regel.

En toch is er een klein lichtje aan het eind van de tunnel in 2020. Dit jaar staat dan uiteindelijk toch een kleine loonsverhoging in de startblokken, het nieuws is vers van de pers terwijl ik u deze brief schrijf, en het is een begin. Maar ook aan respect voor het beroep kan nog veel gebeuren. Wat meer waardering van iedereen en geen overladen opdrachten helpen om het vol te houden.

Wat de loonsverhoging betreft dacht ik nog aan een andere oplossing. Waarom dienstencheques niet afhankelijk maken van het inkomen? Wie veel verdient betaalt meer voor poetshulp en wie een laag loon heeft minder. Misschien krijgen de poetshulpen dan een echte loonsverhoging.

Wat mij betreft is het zo gepiept – de spons erover!

Mvg,

Frauke J.

Fraukebrief 52: Wie L zegt moet M zeggen: Baby’s zijn geen kanaries

Beste Lezer,

Onlangs las ik in de krant dat China niet langer vasthoudt aan de eenkindpolitiek. M.a.w. er zijn te veel oude mensen en te weinig krachtige jongeren die kunnen werken. Er moet dus dringend aan geboorte uitbreiding gedaan worden i.p.v. aan -beperking. Beste lezer is dit bericht u, tussen de vele Chinese gezondheidsbulletins door, ontgaan? Ik hoop dat dit voor onze politici niet zo is.

Misschien kunnen wij iets leren van onze Chinese medemens.

Niet dat het er hier zo drastisch aan toe gaat, maar toch: echt bemoedigend is het ook hier niet om kinderen te verwekken laat staan ze te baren. In enkele weken tijd vielen verschillende nieuwsberichten uit de lucht die niet echt kindvriendelijk te noemen zijn. Eerst was er het voorstel om de termijn waarop men abortus kan plegen langer te maken. Vervolgens kwam er het bericht dat een x-aantal kraamklinieken in aanmerking komt voor sluiting. Rekening houdend met de aanmoediging om het openbaar vervoer meer te gebruiken behoort een bevalling op de trein binnenkort tot de mogelijkheden. Hopen maar dat er dan geen treinstaking is én dat er een vroedvrouw aan boord is. En recent las ik dat ook thuisblijfmoeders en      -vaders aangemoedigd zullen worden om uit werken te gaan. Er werd niet bij vermeld of er ook extra geïnvesteerd zal worden in crèches, flexibele crèches, flexibele grootouders en andere vrijwilligers. En over het belang van het opvoeden van kinderen werd in diezelfde krant al helemaal niets vermeld. Het lijkt wel alsof kinderen in huis hebben gelijk staat aan het houden van een kanarie. Je voedert hem ’s morgens en ’s avonds en heeft hem wat licht en een beetje aandacht. Voor de rest van de dag een doek over de kooi en je kunt rustig aan het werk.

Neen lezer het is hier China niet, je mag nog altijd zelf kiezen hoeveel kinderen je krijgt. Hier pakken we het met zachte hand aan, al zijn die maatregelen niet echt bevorderend om een gezin te stichten. Ik kan me voorstellen dat ouders hier op een bepaald ogenblik zelf de éénkindregel gaan toepassen. En dan? Wat binnen twintig jaar?

Indien men het mij zou vragen - maar niemand vraagt mij iets….

Mvg

Frauke J.

Fraukebrief 50: Wie J zegt moet K zeggen: Een nieuwjaarsbrief met een mening

Beste Lezer,

Vandaag schrijf ik u mijn vijftigste brief, dat kan tellen.

Eerst en niet in het minst, lezer, wil ik u bedanken om mijn brieven te lezen en te blijven lezen. Dat ik mijn mening mag uiten, al is ze van weinig tel in de grote wereld, is belangrijk voor mij. Stiekem hoop ik dat u af en toe ook wat herkenning vindt in mijn woorden, al verwacht ik niet dat mijn mening ook uw mening is.

Vijftig brieven aan u, lezer: dat is een mooi getal, misschien tijd om er mee op te houden? Het einde van een jaar is een gelegenheid bij uitstek om die streep te trekken. Ja lezer, daar heb ik lang over nagedacht en getwijfeld - verder doen of niet?

Maar de tijden zijn duister en er liggen nog vele hete hangijzers in het vuur. Mag je in woelige tijden je mond houden, ook al ben je van weinig tel? Ik blijf mezelf voorhouden dat een niemand ook ‘iemand’ is, dus een burger die iets te vertellen heeft. Wie zijn ‘de mensen’ anders dan vele niemanden samen?

Bovendien is mijn alfabet nog niet af, en ook: ik heb a gezegd en moet b zeggen, dus doorgaan tot het bittere einde.

Neen, we zijn nog niet klaar. Neem nu ‘De kracht van verandering’, één van de slogans van de verkiezingen, maar meer dan ooit is alles bij het oude gebleven: een land zonder volwaardige regering en met veel gekibbel.

Er rijden nog altijd te veel auto’s rond en we leven in een fase van wel willen maar nog niet echt kunnen; mensen worden gestimuleerd om te fietsen, maar er is nog veel werk aan de winkel om de situatie in Nederland of Denemarken te evenaren. Dat leidt af en toe tot hilarische maar ook pijnlijke toestanden tussen voetgangers en alle vormen van rollend verkeer.

Ons openbaar vervoer doet zijn best om vlot door het land te rijden, stokt echter af en toe en om allerlei redenen. En dan zijn we terug bij af.

Er zijn ook nog die andere problemen: in de Kerstnacht waren er meer dan 600 oproepen naar teleonthaal. Een groot deel daarvan uit eenzaamheid. Wanneer ik aan mijn deur sta en rondom mij kijk zie ik in die drukke wereld veel onzichtbare zichtbaren door de straten dolen. Er zijn warme weken en warme mensen, desondanks hadden veel nieuwkomers zich het onthaal in ons welvarend landje anders voorgesteld.

Toch is het niet al kommer en kwel, lezer, want er zijn ook veel mensen die dag in dag uit hun best doen om deze planeet leefbaar te houden, niet in het minst de jongeren.

Beste lezer, ik ga u voorlopig blijven schrijven, in de hoop dat u, die mij regelmatig leest, een stille bondgenoot blijft.

Bij deze wens ik u een zalig en gelukkig nieuw jaar.

Mvg.

Frauke Jemand

PS: De foto’s bij mijn brieven maak ik niet zelf. Ene Herman Baert trekt er af en toe op uit om het dagelijks gebeuren rondom ons treffend in beeld te brengen..