Viewing entries in
klimaatverandering

Comment

Frauke J. brief 127: Komkommertijd: warm, warmer warmst en hoe dit het nieuws overheerste

Beste Lezer,

 

Komkommertijd, dus blijkbaar weinig nieuws onder de verschroeiende zon.

Maar onze media hebben daar iets op gevonden: waar het weer normaal gezien in de dagelijkse omgang onderwerp van gesprek is, beheerst het nu al dagenlang het nieuws:

 

Wie nu nog niet weet dat het brandt in grote bossige delen van Europa,

zal het nooit weten.

Wie nu nog niet weet dat ook hier gevaar loert,

loopt met oordoppen in.

Wie nu nog niet weet hoe je je huis of appartement zo koel als haalbaar kunt houden,

schuilt wellicht al weken in zijn kelder.

Wie nu nog niet weet dat je best geen 100 km stapt in deze verzengende hitte,

zal het nooit weten.

Wie nu nog niet weet dat het best is je hoofd koel te houden of minstens te bedekken,

heeft de voorbije weken in coma gelegen.

Wie nu nog niet weet dat je veel water moet drinken,

ligt wellicht met hoofdpijn in bed.

Wie nu nog niet weet dat de groenten verschroeien op de akkers, en dat het fruit verbrandt,

zal het nooit weten.

Wie nu nog niet weet dat de rivieren onbevaarbaar dreigen te worden, zo niet al zijn,

verbleef met het hoofd in de wolken.

Wie nu nog niet weet dat wij dat straks in onze geldbeugel zullen voelen,

zal het hoe dan ook voelen.

Wie nu nog niet weet dat geheel Europa kreunt onder de hitte,

zal het nooit weten.

 

De problemen in Afrika, Indië, Libanon, Oekraïne…dat is klein bier vergeleken bij onze droogteproblemen, bij de stand van ons grondwater, bij de beknotting van onze vrijheden, door, alweer, deze vervelende toestand.

Gelukkig wordt er af en toe een expert bijgehaald die ons iets wijzer maakt over het ruimere klimaatprobleem.

Gelukkig is er af en toe iemand die met een open blik naar de toekomst kijkt, naar wat er zal gebeuren wanneer we nu niet ingrijpen.

Gelukkig is er hier en daar een vindingrijke medemens die creatief genoeg is om zich voor te bereiden op de toekomst.

 

Gelukkig maar - want anders bleven we alleen maar staren naar dat verharde uitgedroogde veld, naar onze eigen oogst, of naar onze navel.

 

Mvg,

Frauke J.

 

 

Comment

Comment

Frauke J. brief 107: Mijmeringen: Verbondenheid in rampspoed

Beste Lezer,

Nog niet zo lang geleden las ik in de weekendeditie van een krant: ‘Maar de aarde zal ons uitspuwen als we niets aan de klimaatcrisis doen’. Ik vond dat toen beangstigend maar goed gezegd. Misschien is deze uitspraak van één of andere filosoof u ook opgevallen.

Zijn woorden waren echter nog niet helemaal koud of het omgekeerde gebeurde: het weekend daarop werden een veertigtal mensen door de aarde, meer in het bijzonder door het water, verzwolgen.

Ik heb op televisie al dikwijls beelden gezien van natuurrampen en mensen die in overstromingen verdwijnen. Maar nog nooit kwam deze rampspoed zo dichtbij, in onze anders zo lieflijke Ardennen, het stille Limburg en het vriendelijke Vlaams-Brabant.

Dat was schrikken! Ik bedacht hoe je aan je voordeur door het water meegesleurd kunt worden. Naast de kwestie van ‘je eigen hachje redden’ was er ook nog die enorme schade aan straten, huizen, aan meubels en huisgerief. Ik werd er werkelijk stil van, en het deed me nog meer nadenken over hoe de klimaatverandering al aan den lijve voelbaar is (ook recent met de verzengende hitte in sommige landen).

Ontroerend vond ik het hoe mensen elkaar, letterlijk en figuurlijk, probeerden recht te houden, hartverwarmend de spontane solidariteit onder buren. Tijdens de coronacrisis had ik af en toe donkere gedachten over het gedrag van de mensheid en vroeg ik me af of het eigen plezier en kleine behoeften nu werkelijk het allerbelangrijkste voor de Westerse mens waren. Ik zette dan ook grote ogen op bij de enorme solidariteit tussen mensen in nood. Hoe zij elkaar rechthielden in de sterke stroming, meesleurden naar veilige plekken. Ik had de mensheid, of toch een deel daarvan, onderschat.

In de dagen daarop meldden zich duizenden mensen om te vrijwilligen bij de opruim van de ontstane chaos. Beter nog: het Vlaanderen- en Walloniëgekibbel was enkel iets van politici. Niet alleen in de Olympische Spelen of andere sporttornooien, ook in hoge nood zijn wij plots allemaal Belgen die aan hetzelfde zeel trekken. Uit Vlaanderen trokken brandweerlui, politiemensen, jong en ouder richting rampgebied om de handen uit de mouwen te steken. Eetstalletjes werden opgezet, burgemeesters trokken hun laarzen aan, heelder families boden een helpende hand.

Is ‘ééndracht maakt macht’ dan toch een gezamenlijk gedragen leuze?

Verbondenheid in rampspoed is alvast een lichtpunt in donkere tijden. Nu nog een goede coördinatie van de activiteiten.

PHOTO-2021-07-18-21-54-06.jpg

Mvg,

Frauke J.

Comment