Fraukebrief 126 : Kennismaking met Meneer Jemand

Beste Lezer,

Ik heb groot nieuws: lang dacht ik de enige te zijn die nog aan de deur op de uitkijk staat en een praatje maakt met mensen, maar niks is minder waar! Onlangs logeerde ik in een andere stad. Ik wandelde door een nauw straatje waar slechts één auto en één voetganger tegelijk door kunnen en daar zag ik mijn mannelijke evenknie. Hij had het werkelijk gezellig gemaakt met een tafeltje voor twee en een tas koffie, de poes zat rustig in het deurgat en hield alles in het snotje. Regelmatig passeerde een auto maar dat kon de man niet deren, hij dronk rustig zijn koffietje in de zon. Verbaasd vroeg ik hem of hij geen schrik had dat de poes onder een auto zou belanden, toen ik prompt mezelf tegen de gevel moest drukken omdat een vrachtwagen het straatje in manoevreerde. De man was er gerust in en had alle vertrouwen in zijn kat. ‘Ze kent het verkeer beter dan wij! En ze gaat hoogstens tot het eind van de straat’, zei hij, ‘en door mijn kat leer ik bijzonder veel mensen kennen’. Een wijsheid waar ik zelf nog niet opgekomen was.

In de loop van ons gesprek begreep ik dat het allemaal was begonnen tijdens een lange ziekte. Die weken, maanden was de man veel alleen en een tuin had hij niet.

‘Ik ben begonnen met mijn deur open te zetten, en toen ik weer wat op de been was ging ik af en toe in het deurgat zitten en nu ik beter ben maak ik hier mijn eigen terras.’ ‘Er komen hier dagelijks verdwaalde reizigers langs en intussen ben ik een volleerde stadsgids, ik vertel allerlei bijzonderheden over de stad die ze nergens anders te horen krijgen. Maar het eerste gespreksonderwerp is altijd mijn kat.’

Ik bedacht dat het een bijzonder slimme manier was om de eenzaamheid te doorbreken en contacten te leggen in een stad.

Misschien wordt het stilaan tijd dat ik ook een kat houd, bedacht ik.

Het dier zat vadsig in het deurgat en liet zich gewillig fotograferen door verloren gelopen toeristen.

Mvg

Frauke J.

Frauke J. 100 : Coronabrieven: ” Geluk kun je niet kopen, je moet er niet op hopen”

Beste Lezer,

In de krant van het voorbije weekend stond een opmerkelijke uitspraak: “Wij blijven de kroongetuigen maar voelen ons steeds vaker pretbedervers”. Ze kwam van een intensivist die dagelijks, op de intensieve zorgen van een groot ziekenhuis, het gevecht met covid van nabij meemaakt. Pijnlijk en eenzaam is het geworden, voor verzorgers en zwaar zieken. Weg het applaus en weg de lofbetuigingen. Weg, lijkt ook het medeleven.

Zijn uitspraak staat in schril contrast met het dagelijkse nieuws (dat al lang geen nieuws meer is) over het gemis van een pint, het openen van een terras, het knippen van het haar en het vijlen van de nagels. Alsof het grote geluk daarvan afhangt! Ik weet niet, lezer, of ook jij een dergelijk ultiem verlangen koestert, of net als een zwijgende groep wat ongelovig naar de TV staart. Hoe is het zover kunnen komen?

Ik moet dan denken aan de eerste zinnen uit een gedicht van een lagereschoolmeisje: “Geluk kun je niet kopen. Je moet er niet op hopen…”

Nochtans lijkt het alsof geluk en vrijheid nu afhangen van de gelegenheid tot het kleine individuele genot op een terras of van een etentje. De coronaregels worden vervangen door de wet van de consumptie. Je hoeft echt geen filosoof te zijn om te beseffen dat we ketens weggooien om ze door andere te vervangen. Maar het liefst willen we alle miserie vergeten. Helaas: zo werkt het niet.

In een tijd van pandemisch ongemak wordt de vraag scherper met welke waarden wij Westerse mensen ons geluk en onze vrijheid verbinden. Zelfs in moeilijke tijden.

Dat debat mag, wat mij betreft, wat meer plaats krijgen in de media.

Ja, lezer, ik zou het dan, naast persoonlijk genot, ook graag over solidariteit en verbondenheid willen hebben. Hoe vullen wij deze woorden in? Hoe blijven we stevig geworteld zelfs op een hellend vlak? Hoe maken we er in deze tijd, waarin iedereen het lastig heeft, een ‘samen uit samen thuis verhaal’ van, in de gedachte: ‘geluk kun je niet kopen, je moet er niet op hopen’.

Mvg

 Frauke J.

 Ps: met dank aan E.

Foto Herman Baert