Fraukebrief 28: En we rijdenrijdenrijden.....

Beste Lezer,

Het valt mij op dat er de laatste tijd meer en meer berichten zijn over ongevallen met fietsers en voetgangers.

Ik wil betweterig noch bemoeizuchtig doen, maar zeg dat ik het al lang geleden gezegd heb (dus toch een beetje betweterig). Wanneer je er middenin zit zie je het aankomen.

Je zou me de klokkenluider van de verkeerschaos kunnen noemen.

Het is niet zagen en klagen, het is je ogen openhouden en zien wat rondom je gebeurt.

Wanneer je al die malheuren ziet verbaas je je toch over het laatste bericht: elektrische steps mogen nu met een snelheid van 25 km p/u door stad en dorp zoeven. Deze keer heb niet alleen ik daar mijn bedenkingen bij, ook het medisch personeel van de ziekenhuizen. Begrijpelijk, want zij hebben ervaring met het oplappen van hoofdwonden en het beperken van hersenschade. Al jaren wordt in deze kringen gepleit voor het dragen van een fietshelm. Bij een snorfiets is de helm verplicht maar op een step is je hoofd blijkbaar niet in gevaar. Eerst moeten er een paar hersendoden vallen en hup, weer enkele organen die beschikbaar komen.

Ook de voetganger is niet veilig voor dit vehikel.

Je wordt geacht met zo’n step op straat te rijden, maar dit vervoermiddel is smal en vliegensvlug. Laatst zag ik behoorlijk wat steppers op een plein van een grote stad tussen het voetvolk door laveren. Je moest trouwens opletten dat je niet viel over de her en der achtergelaten steppen.

Ja, het klimaat vaart wel bij minder auto’s, maar het spreekwoord ‘haast en spoed is zelden goed’ blijft in het verkeer nog altijd van toepassing.

Enkele nieuwe verkeersregels voor al dat gemier op straat en stoep zouden welkom zijn. Indien deze er niet komen pleit ik voor beschermende kledij voor iedereen die zich in het verkeer waagt: helmen voor iedereen, arm- en kniebeschermers voor bestuurders van nieuwe vehikels en harnassen voor de voetgangers.

Gewoon een kwestie van zelfbehoud en de spoedgevallen te vrijwaren van overbelasting.

Mvg,

Frauke J.

Frauke J. Brief 13: ‘Wij bekommeren ons om uw veiligheid’

Beste Lezer,

 De laatste jaren is er veel te doen over ‘veiligheid’. Je leest erover in kranten, je hoort erover op straat, tijdens verkiezingscampagnes etc… zodat je vanzelf gaat denken dat er iets aan de hand is met veiligheid.

Ik heb mezelf de vraag gesteld wanneer ik me onveilig voel en waar ik dan echt bang voor ben. In mijn vorige brieven kon u lezen dat ik me, met de fiets en te voet, onveilig voel in een verkeer dat zijn regels en afspraken nog niet aangepast heeft aan het toenemend aantal fietsen en andere vehikels.

Maar onlangs bekroop mij een ander gevoel van onveiligheid dat veel groter was: bij het bekijken van een documentaire over Japan. Ik zag een man staan temidden van iets wat leek op een maanlandschap. Rond zijn huis lag een afgetekende grote ruit waarin hier en daar een paaslelie en een armzalige grasspriet de kop op staken. De oude man vertelde hoe, na de ontploffing in de kerncentrale van Fukusjima, iedereen uit het dorp vertrokken was behalve hij en zijn stokoude buurvrouw. Ze hadden zelfs geen postnummer meer en dus ook geen post.

Het verhaal werd erg aandoenlijk toen de man vertelde dat hij daar bleef wonen omdat de grond van zijn ouders en voorvaderen was. Zij en ook hij hadden van deze groenten- en bloementuin hun levenswerk gemaakt .‘Dit levenswerk is nu vernietigd’ bracht hij nog uit,’ op enkele bloemen na’. De documentaire eindigde met het beeld van een man alleen middenin een woestenij en een buurvrouw met drie armzalige paaslelies in de hand.

Die nacht lag ik te woelen in bed, kon ik de slaap niet vatten. Wat is er echt mis met onze vier kerncentrales die niet meer werken, vroeg ik me af en wat als hier een ramp gebeurt? Vermoedelijk zal een tube jodiumpillen dan niet volstaan.

 Mvg,

Frauke J.