Beste lezer,
Herinner je je nog mijn brief n.a.v. de seniorenmaand november vorig jaar (brief 145)?
Ik fris even je geheugen op met volgende passages:
“Maar op een dag is de, soms bijna onzichtbare, toverkracht van de oudere medemens op. Er is wat gekreun en gesteun in de gewrichten, hier en daar raderen de grijze celletjes minder, tja, dan hebben we als samenleving een groot probleem. Want wie zal nu voor hen zorgen? (n.v.r: zij zorgden al die tijd voor zovelen)
Net zoals kinderen en mentaal of fysiek beperkten behoren ouderen plots tot de kwetsbaren. En deze groepen brengen niks op, integendeel: ze kosten geld want we moeten voor hen zorgen.
En in een samenleving waar geld verdienen het hoogste goed is, is er weinig of geen plaats voor al wie hulp nodig heeft!
In deze seniorenmaand echter worden er allerlei oplossingen gebrabbeld…. …Even later lees ik in diezelfde krant dat ouderen zo lang mogelijk thuis zullen moeten blijven wonen, want de bewaarhuizen zitten vol en er dient dringend bijgebouwd. En helaas kunnen deze intussen behoeftige ouderen de mazen in het net niet zelf meer stoppen, tenzij de oudere jongeren voor de oudere ouderen zorgen????
Volgens mij duurt het niet lang meer of er worden hen waardige levenseinde trajecten aangeboden en de seniorendagen worden op 1 en 2 november gehouden.”
Beste lezer, hierbij herhaal ik dat ik je al wel meer visionaire gedachten heb geschreven; nu, nog geen zes maanden later, is het zover: de eerste “zelfgekozen” levenseinde trajecten werden voorgesteld. Euthanasie en gevorderde dementie staan al een tijdje ter discussie nu is ook de gedachte aan euthanasie bij de oudere medemens en diens voltooide leven of levensmoeheid aan de orde.
Voorlopig is dit debat een doolhof met veel verwarrende loopjes.
Wat is een voltooid leven, en zijn het enkel en alleen ouderen die een voltooid leven hebben? Wanneer ben je levensmoe en hoe komt het dat je levensmoe wordt?
Waarom deze gedurfde trajecten voorstellen? Is het uit bezorgdheid voor de ouderen, hun kwaliteit van leven? Is het uit bezorgdheid voor het verlies aan kwaliteit van leven in de samenleving? Is het omwille van een tekort?
Wanneer spreekt men van zelfdoding en wanneer over euthanasie? Waar ligt die dunne scheidslijn?
In grote naïviteit heb ik gedacht en minstens gehoopt dat wij lessen zouden trekken uit de covidepidemie. Dat we net als bij een levensbedreigende ziekte, wat het voor sommigen ook was, ons in de nabijheid van de dood zouden bezinnen over de waarde van het leven en de zin daarvan. Dat we onze zo zelf bejubelde Westerse waarden opnieuw wat zouden bijstellen en de mens, hoe jong of oud ook, opnieuw zouden zien als de unieke andere en niet als een al dan niet nuttig onderdeel van onze consumptiemaatschappij.
We blijken echter de weg wat kwijt te zijn en begeven ons op gevaarlijke paden. Hopelijk dienen er zich goede gidsen aan om de weg terug te vinden!
Wordt vervolgd!
Mvg,
Frauke J.
