Onlangs vond in de Orangerie van de Kruidtuin te Leuven een literaire namiddag plaats.
De aanleiding was de voorstelling van de dichtbundel ‘Soms maak ik wonderlijke reizen’ (Chantal Sap). De wonderlijke reis, zoals de titel stelt, is geen toeristisch uitstapje de gedichten zwerven door stad en landschap. Ze proberen woorden te geven aan het zoeken en vinden van een huis, een thuis, een gezicht in de stad. Ze dwalen door ruimte en tijd verpozen bij het oneindige van luchten, zee en landschap. Deze poëtische reis verbindt het levendige leven met de eindigheid ervan.
Foto L.Verpoest
Maar ‘De taal van de poëzie’ vertaalde zich ook in de poëzie van de Leuvense Kruidtuin een landschap van bloemen en planten midden de stad. De taal van de poëzie was te horen in prachtige cello en pianomuziek. Het was een gelegenheid om ruimte te geven aan het poëtische woord ontdaan van alle franjes er een lans voor te breken opdat het niet verdwijnt.
Leuven leest werd in de kijker geplaatst: boeken en lezen aanmoedigen is een eerste stap. De hoop werd uitgesproken dat Leuven, in zijn aspiratie om culturele hoofdstad te worden, het poëtische woord de nodige ruimte geeft.
Foto H.Baert