Wit gedicht
Dat je er bent
aarde en lucht
vanzelfsprekend aanwezig
gras op de grond
verdwijnend groen
Dat je spreekt
tak in de bomen
vanzelfsprekend geruis
fluisterend blad
vogel verscholen, vis
niet aanspreekbaar
stil
water in de vijver
dan weer verschijnend
opbloemende viburnum
uitdeinend wit in de struik
Waar je ook bent
ik weet je aanwezig
adem en zucht
zon op de huid
stof in de poriën
Dat op een dag
de viburnum zijn bloem verliest
ontstaat een niet vanzelfsprekende leegte
waarvan de seizoenen verstommen
c.s. uit ‘Woorden om te zeggen en te zwijgen