‘Waar het mij om zou gaan,is de toon die zo ongeveer het midden zou moeten houden tussen ernst en speelsheid,geen moraliserende toon,maar een vriendschappelijke mededeling en discussie over het geen ik zoal meen te hebben ervaren en te hebben geleerd’ H.Hesse Het kralenspel
Dierbare,
De voorbije tijd bleven mijn gedachten nog even vertoeven bij het schrijven van brieven en het moeilijke daarin. Taal is onze onmacht omwille van de grenzen waar we tegenaan lopen. Soms zitten we gevangen in woorden en zinnen. Zich kunnen uitdrukken, een zekere toonzetting vinden is dan weer een genot. Taal houdt gevangen maar is ook vrijheid .
Zelf heb ik de neiging om de woorden te laten vloeien in de hoop dat ze zich een weg banen tussen hoofd en hart. De zinnen vloeien bijna gedachteloos door mijn pen.
Het plezier van het schrijven ligt in het spontane aanvoelen dat de zinnen op hun plaats vallen. Gedachten die een lange tijd in ons wroeten flappen we er niet zomaar uit. Ze hebben tijd nodig en een zekere belegenheid om hun weg te vinden op een leeg blad.
De blik van de andere, die de lezer is, staat al dan niet open voor die woorden omarmt ze of sluit er zich voor af.
Al is mijn pleidooi voor de brief en het briefschrijven een vurig pleidooi er blijft mist hangen tussen lezer en schrijver.
Onze woorden blijven in mist gehuld omwille van hun vatbaarheid voor verschillende interpretaties. Wij geven verschillende betekenissen aan woorden, soms leidt dat tot misverstanden. Dit te vermijden blijft een grote uitdaging . Onze gedachten zijn gekleurd door wat wij beleven en wat ons overkomt. De melancholie die mij tijdens het schrijven van deze brief vandaag bevangt zal morgen, wanneer jij deze brief te lezen krijgt, zijn klankkleur al verloren hebben.
De brief is de dunne lijn die zich vormt tussen de twee werelden waarin wij ons bevinden: ik verwelkom je in mijn wereld met het schrijven van deze brief en tegelijk zoek ik daarmee mijn weg naar jouw wereld. Een schrijvende poging tot ontmoeten.
Tot vlug
C.