Bataillebrief 3 Leuven, mei 2018
Beste Georges B.,
Laten we de draad opnemen waar we de vorige keer onze brief beëindigden. De plaats die u aan de kunst geeft in het bewaren van ‘Das Heilige’ is realistisch maar ook bijzonder. Laten we het over de schrijver hebben: welke opdracht heeft de schrijver in dit alles?
‘Poëzie opent het raam voor de stilte’, schrijft u. Is het de opdracht van de dichter om poëzie te schrijven die aanzet tot stilte?
U breekt een lans voor verstilling maar ook voor verspilling. Verspilling van het woord. De dichter/schrijver verspilt in die mate zijn woord en zijn schrijven omdat hij het niet laat samenvallen met wat sociaal wenselijk is, of wat door de samenleving en de media verwacht wordt. Zo kijk ik ook zelf naar de plaats van kunst en hier ‘het schrijven’ in het bijzonder. Het schrijven ontstaat niet vanuit een externe vraag van de samenleving, maar vanuit de omgekeerde beweging: de innerlijke gedrevenheid die al dan niet te maken heeft met de wereld.
“Een schrijver zijn is niets minder dan het in bezit hebben van het innerlijke vermogen nog een regel toe te voegen aan de schets van dat verontrustende visioen dat ons vervult met verwondering, terwijl het ons beangstigt - het is het onophoudelijke beeld dat de mens van zichzelf heeft.”
U schreef deze woorden meer dan vijftig jaar geleden neer, en toch blijven ze zo eigentijds. Ze hebben te maken met de kunst iets toe te voegen aan de werkelijkheid, het sociaal wenselijke onder de loep te durven leggen.
Het Heilige en de stilte enerzijds, de verspilling anderzijds; uw taal en ideeën raken de nauwe grens van ontheiliging en heiligheid. De grens waar het grootse, het immense aanwezig is en tegelijk de afgrond, het diepe. U beweegt zich binnen die ruimte en komt aan de grens zelfs tot in de afgrond. U gaat tot het uiterste in de hoop ‘ ziel en lichaam’ het ‘wezen’ van de mens te raken.
Hierbij neem ik afscheid van u met uw eigen woorden
‘Er is niets dat niet verzinkt in de stilte van poëzie’
Warme groeten,
Chantal Sap