Beste Lezer,
Onlangs wou ik de trein nemen naar stad x. Het perron stond bomvol, want de twee vorige treinen die deze richting uit moesten waren nog niet aangekomen. Op het bord stond te lezen: ‘ vertraging op het spoor wegens koperdiefstal’.
Intussen werden allerlei spoorveranderingen doorgegeven en mensen troepten samen om vervolgens trap af trap op van het ene spoor naar het andere te rennen. Ik zag mijn hoogbejaarde buurman in de stroom verdwijnen, op zoek naar één of ander spoor. Ik wou de man nog achterna rennen maar hij werd meegezogen in de massa.
Net de dag ervoor hoorde ik in het nieuws over het lovenswaardige initiatief van de NMBS om het onafhankelijk reizen voor mensen met een verstandelijke beperking te vergemakkelijken. Men had een handige ‘tool’ ( zo noemt men dat) ontworpen. In het nieuws zag je een vader, met draaiboek in de hand, zijn zoon met succes door het draaiboek en door het station loodsen.
De chaos van de koperdiefstalvertragingen overschouwend vroeg ik mij af hoe die jonge man vandaag zijn weg zou vinden en wie hem, zonder vader in de buurt, zou helpen. Het personeel had er de handen aan vol zichzelf op de hoogte te houden van de gebeurtenissen. Zoeken naar hulp leek me zoeken naar een speld in een hooiberg.
Ook vroeg ik me af wat er op zulk ogenblik gebeurt met mensen met een fysieke beperking, die tijdig en op voorhand een afspraak hadden gemaakt om een begeleider te bekomen: zou deze persoon dan de hele duur van de vertraging meewachten?
In al die wachttijd die ik zelf voor de boeg had bedacht ik hoe dergelijke situaties gelegenheden zouden zijn, voor de bazen, om te bekijken of ‘de tool’ werkt.
Een beetje egoïstisch (maar wel realistisch) was ik zelf blij dat ik geen twee keer van perron diende te veranderen en slechts twintig minuten op mijn trein moest wachten. Een kleine dosis perrongeluk zei mijn vriendin achteraf.
Mvg,
Frauke J.