Beste Lezer,
Er gaat geen dag voorbij of we krijgen tijdens een nieuwsuitzending beelden te zien van zorgverleners die met een wisser in de neus peuteren van mogelijk besmette mensen. Gisterenavond nog vroeg ik me af of we ook daaraan zullen wennen, net als aan afstand houden, geen handen schudden en elkaar niet in de armen vallen. Het zijn nu eenmaal andere tijden, en andere rituelen sluipen ons leven binnen.
Waar ik hoegenaamd niet kan aan wennen zijn de beelden uit de ziekenhuizen waar doodzieke mensen in operatiehemdjes, de benen wijd of liggend op de buik, met behulp van machines en zorgpersoneel vechten voor hun leven. Ik vind het herhaaldelijk uitzenden van deze beelden ronduit mensonterend.
“Ja maar”, zou je me kunnen terugschrijven, “de beelden zijn nodig om te tonen hoe ernstig het is.” En ik zou je antwoorden dat er waarheid in je argument zit, maar dat vrijwillige getuigenissen door patiënten of ex-patiënten dit net zo goed doen.
Akkoord: we krijgen geen gezichten te zien, maar hoe moet het voelen om telkens weer je familielid of jezelf tentoongesteld te zien voor heel Vlaanderen?
Hoe zit het eigenlijk met de privacy van een zwaar zieke mens die niet voor zichzelf kan opkomen? Hoe zit het met de privacy van een oud ziek mens die in een rusthuis overvallen wordt door een camera?
Overal die opdringerige camera’s: ik stel mij al langer de vraag of het zomaar mag om radeloze mensen, zwaar zieken zonder hun toestemming te filmen. (En dan zwijg ik nog over de verhakkelde dode lichamen in oorlogssituaties en de radelozen in een woelige zee.)
Ik heb me alvast voorgenomen een pancarte te maken die ik in mijn valies kan stoppen voor het geval het zover komt dat men mij naar het ziekenhuis brengt. Een kartonnen bord met daarop in reuzeletters: WENST ABSOLUUT NIET GEFILMD TE WORDEN of, straffer nog: VAN DEZE PERSOON MAG GEEN ENKEL LICHAAMSDEEL GEFILMD WORDEN.
In de hoop, lezer, dat dit je inspireert.
M.v.g
Frauke J.