Beste Lezer,
Er wordt gezegd dat een project, dat ons verbindt, nodig is om de coronamaatregelen blijvend vol te houden. Anderen spreken dan weer van een beloning, maar dit lijkt me verkleuteren.
Een verbindend project: waarom niet?. De vraag is natuurlijk wat dit zou kunnen zijn, wanneer je liefst zo weinig mogelijk nauwe contacten mag hebben, anderhalve meter afstand dient te houden en grote groepssamenkomsten niet aan te raden zijn.
Tijdens de lockdown was het al goed begonnen: zelfs in de stad werd een goede morgen geknikt, ’s avonds klonk er applaus en zelfs muziek in de straten. Er was een ‘in het zelfde schuitje’ gevoel dat op zich is zeer verbindend. Kinderen en volwassenen gaven elkaar uitdagingen (the challenge).
Muzikanten deelden hun muziek online, er ontstond een nieuw soort vrijwilligerswerk zoals boodschappen doen voor mekaar. Filmpjes van al dan niet gelukte broden of taarten werden gedeeld. In onze gezamenlijke angst voor het onzichtbare beest ontstond een ouderwetse rustbiedende gezelligheid.
Alles veranderde toen iedereen de rekensom begon te maken van wat werd gemist en wat dit zou kosten, zowel aan geld als aan inspanningen. Iedereen begon letterlijk en figuurlijk voor eigen winkel te spreken, de vrolijke deuntjes veranderden al vlug in weeklachten. En dat was spek voor de bek van de media: elke dag een onheilsbericht over wat we al dan niet verondersteld werden te missen.
En wat toen het licht nog niet gezien had waren de werkelijke gevolgen voor al wie in een moeilijke situatie zit: financieel, psychisch of qua behuizing.
Aangezien we nog behoorlijk wat tijd moeten doormaken met onze onzichtbare vijand vraag ik me af, lezer, hoe we het tij kunnen keren. Met andere woorden: hoe maken we van de nood een deugd? Misschien ligt de uitdaging toch in de eerder schuchter op gang gekomen solidariteit.
Solidariteit in familie en buurt is best haalbaar: iemand een goeie morgen of middag wensen kost niets, een praatje op afstand lukt ook wel, maar wat met het grotere project? Zorgen dat we met zijn allen, klein en groot, oud en jong, arm en rijk, veilig de overkant bereiken - hoe doen we dat?
Wordt het een slogan: ‘samen in dezelfde schuit, recht door zee’. Of ‘Hop naar zero besmettingen per dag’? Of ‘Van baby tot oma: wij doen mee’? ‘Geef me je hand dan bereiken we samen de overkant’
Of is het beter een vraag te stellen: ‘Wie helpt ons samenleven met een onzichtbare vijand? …
Ik tuur naar de blauwgrijze luchtaan de horizon,beste lezer, en verzin zomaar wat, voorlopig kom ik niet veel verder. Al zou ik dat best willen, maar alleen is maar alleen.
Heb jij een idee? Indien wel, dan mag je het mij gerust laten weten, dan wordt het misschien: ‘Samen sterk’.
Mvg,
Frauke Jemand