Frauke brief 25: Is kiezen verliezen?(5)

De wenskaart

Beste Lezer,

Wanneer ik de aanplakbrieven op borden in tuinen, velden en aan de ramen zie krijg ik ‘een onweerstaanbare drang’ om ook mijn persoonlijke kleine affiche te maken. Ze is niet groter dan een postkaart. Neen: liever geen foto van mezelf op de briefkaart, ik hou me liever ver van camera’s. Ook geen scheldpartij noch leugens over andere partijen omdat ik u, lezer, dan zou bedriegen. Gezien de beperkte plaats kan elke postkaart maar enkele bescheiden wensen bevatten. Ik spreek van wensen, en niet van beloftes, om de goede reden dat ik partij noch partijlid ben maar een gewone burger. Waarom zou er naast de verkiezingspanelen ook geen paneel met wensen van gewone burgers mogen staan? Je zou dan kunnen nagaan of wensen en beloftes overeenkomen. Alles kan gezegd, kan getekend worden op het kieswensbord van de burger.

In plaats van één groot aanplakbiljet hang ik dan om de zoveel dagen een postkaart naast mijn vorige postkaart. Op die manier kom ik toch aan één groot aanplakbord bestaande uit vele wenskaarten. Elke postkaart bevat slechts enkele bescheiden wensen over een thema dat van groot belang is, en dit niet enkel in verkiezingstijd.

Het motto van mijn wensencampagne is: ‘Een Niemand is ook Iemand’

Mvg,

Fr. Jemand

Frauke brief 24: Is kiezen verliezen? (4)

Beloftes

Beste Lezer,

Waar was ik gebleven? Ach ja: bij de aanplakborden, de lachende gezichten en de mooie beloftes. Wanneer je de borden bekijkt lijkt het wel je eigen roze vakantiegeld- droom. In de periode vooraleer het vakantiegeld toekomt droom ik wekenlang wat ik er allemaal mee kan doen. En hoewel veelbelovend, toch kom ik met vakantiegeld vaak bedrogen uit, of liever: het is veel rapper op dan in mijn grootse dromen. Soms is het maar net voldoende om eerder veroorzaakte gaten in mijn financies opnieuw te vullen.

Ik vermoed dat dit voor politici en hun partijen in de periode voor de verkiezingen niet anders is. Laatst zag ik in de krant dat een bureau de rekening maakte van wat beloftes de partij zouden kosten. Heel netjes rekenden ze voor hoeveel elke beloftevolle slogan zal kosten wanneer één of andere partij aan het bewind komt. Er werd daarbij geen rekening gehouden met de nog te delgen financiële putten. Geloof me vrij: er zijn er die meer dan het vakantiegeld opdoen.

En toch vind ik dat het ons er niet van moet weerhouden om te dromen, het is uit dromen dat er soms iets nieuws of iets anders wordt geboren. Misschien helpen dromen zelfs om ongekende wegen te bewandelen en gemaakte schulden in te lossen.

Maar dromen is nog iets anders dan beloven. ‘Belofte maakt schuld’ zegt het spreekwoord ‘..en wie ze niet vervult…’. Wanneer een belofte niet nagekomen wordt voel je je bedrogen. Ik toch.

Wanneer ik er dieper over nadenk, beste lezer, dan kies ik: voor grootse dromen en realistische beloftes.

Mvg, 

Fr. Jemand

Fraukebrief 23: Is kiezen verliezen?(3)

‘De aanplakborden’

Beste Lezer,

Iedere mens heeft wel een favoriete bezigheid. In verkiezingstijd is dat voor mij: aanplakborden bekijken. Aanplakborden horen bij verkiezingen als boter bij de vis, als hamer bij aambeeld…

Ik hou van die grote grove lege borden die plompverloren in straten en wijken staan. Eerst zijn ze bruin en leeg met hier en daar nog een rest affiches van vorige verkiezingen. Even later zijn ze beplakt met netjes gegroepeerde kleurenvlakken, kleur bij kleur elk in zijn vak. Het zijn kleuren die passen bij een bepaalde partij: blauw naast blauw, rood naast rood, groen bij groen, oranje boven oranje enz…. Nu ziet dat er allemaal netjes uit, maar het is ooit anders geweest. Ik herinner me nog hoe plakploegen ’s nachts op pad gingen en op de uitkijk stonden om de affiches van de ene partij meteen te overplakken met eigen affiches. Na enkele weken stond zo een bord bol van de laagjes opeengeplakte glimlachende gezichten. Maar nu zijn de regels de regels.

Ik hou ook van de veelbelovende gezichten op de affiches, ze kijken me vriendelijk aan. Voor even mag je in de weken voor de verkiezingen in het sprookje geloven. Belastingvermindering hier, werkduurverkorting daar, gratis zorg voor (bijna) iedereen, pensioenen omhoog, onderwijs vol van gelijke kansen,…

Het is leuk om even mee te dromen. En toch verschijnen na een tijd hier en daar schoonheidsvlekken op de borden. Je hebt het wellicht ook al gezien: bijgetekende snorren en brillen, scheldwoorden al dan niet in graffiti. Er zijn zelfs mensen die het nodig vinden om onverbloemd hun mening bij een politicus te schrijven.

Netjes is het niet maar het geeft wel wat extra jus aan een kiescampagne.

Wat jij, lezer?

Ga jij straks ook op verkiezingsbordenwandeling door jouw stad of dorp?

 Mvg,

 Fr. Jemand

Fraukebrief 21: Is kiezen verliezen?

Beste Lezer,
 
‘De… is begonnen’ hoorde ik enkele maanden geleden een nieuwslezer zeggen. Ik had maar met een half oor geluisterd, was nog in de keuken bezig, en dacht dat er een oorlog was uitgebroken. Op de achtergrond klonken woorden die op oorlogstaal leken: het ging over ‘barricades opwerpen’ , ‘de juiste wapens gebruiken’, ‘onze tegenstander’ enz…Het duurde dus even vooraleer ik doorhad dat de journalist het over de opstart van de kiescampagne had.

Sinds die dag ben ik alert voor verkiezingstaal. Hoe ik dat merk, en of ik misschien bij één of andere partij ben aangesloten, vraagt u zich wellicht af. Maar nee, niets van dit alles. Wanneer je goede voelhorens hebt, dan zie je en hoor je dat er iets op til is. 
Om te beginnen wordt de toon van onze politici bitsiger. Ze spreken over ‘sommige politici die er een puinhoop van hebben gemaakt’ of over ‘slecht beleid door bepaalde partijen’. Maar bij ‘sommige’ en ‘bepaalde’ hebben ze wel degelijk iemand of een partij in gedachten.

De politici spreken ook meer gehaast. Tijdens rondetafelgesprekken zitten ze meteen in de verdediging, ook al valt er op dat ogenblik niets te verdedigen.

Naast dat steekspel is er nog iets bijzonders: de thema’s waarover ze spreken. Neem nu ‘het klimaat’: dat staat hoog op de lijst van te bespreken thema’s. De kunst is om zeer geloofwaardig over te komen en dat doe je bij voorkeur door het klimaatvoorstel van een ander af te keuren.

Zo zijn er nog enkele belangrijke thema’s, zoals de vluchtelingenproblematiek en criminaliteit (drugs en veiligheid in het bijzonder). Zelden wordt gesproken over de inhoud van het thema bv. wat hebben wij te doen als burgers? Hoe kunnen we hiermee omgaan? Neen: ze spreken in termen van goed en kwaad, zwart of wit. Wat heeft de voorganger fout gedaan en wat doe ik beter? Ja, ook daar is het motto ‘wat we zelf doen doen we beter’.

Maar wat als wij straks voor ‘de goei’ kiezen en zij de volgende dag een verbond sluiten met ‘de slechten’? Ik vraag mij altijd af hoe ondanks al het gekibbel en zelfs geruzie die partijen de brokken lijmen en, meer nog: meteen ook opnieuw vriendjes kunnen worden. Wanneer ik zie hoe moeilijk het al is om samen met buren een feest te organiseren, dan ben ik er verbaasd over hoe al die kibbelende partijen meteen kunnen samenwerken, zelfs samen een gewest, een land besturen.
Ik heb altijd gedacht dat je goed moet overeenkomen om te kunnen samenwerken.  

Wat dacht jij, lezer?

Mvg,
 
Frauke J.
 

Deze Frauke brieven zijn een verder zetting van een project dat in 2011 ontstond (zie onderstaande tekst voor duiding van het project).

In een vorige zoektocht naar ‘een stem’ (Kruidtuin 2017) werd via foto’s verslag uitgebracht van een muurkranten actie in de stad.

In een nieuwe zoektocht naar een eigen stem bieden de foto’s van Herman Baert ondersteuning en illustratie bij het woord.