‘De aanplakborden’
Beste Lezer,
Iedere mens heeft wel een favoriete bezigheid. In verkiezingstijd is dat voor mij: aanplakborden bekijken. Aanplakborden horen bij verkiezingen als boter bij de vis, als hamer bij aambeeld…
Ik hou van die grote grove lege borden die plompverloren in straten en wijken staan. Eerst zijn ze bruin en leeg met hier en daar nog een rest affiches van vorige verkiezingen. Even later zijn ze beplakt met netjes gegroepeerde kleurenvlakken, kleur bij kleur elk in zijn vak. Het zijn kleuren die passen bij een bepaalde partij: blauw naast blauw, rood naast rood, groen bij groen, oranje boven oranje enz…. Nu ziet dat er allemaal netjes uit, maar het is ooit anders geweest. Ik herinner me nog hoe plakploegen ’s nachts op pad gingen en op de uitkijk stonden om de affiches van de ene partij meteen te overplakken met eigen affiches. Na enkele weken stond zo een bord bol van de laagjes opeengeplakte glimlachende gezichten. Maar nu zijn de regels de regels.
Ik hou ook van de veelbelovende gezichten op de affiches, ze kijken me vriendelijk aan. Voor even mag je in de weken voor de verkiezingen in het sprookje geloven. Belastingvermindering hier, werkduurverkorting daar, gratis zorg voor (bijna) iedereen, pensioenen omhoog, onderwijs vol van gelijke kansen,…
Het is leuk om even mee te dromen. En toch verschijnen na een tijd hier en daar schoonheidsvlekken op de borden. Je hebt het wellicht ook al gezien: bijgetekende snorren en brillen, scheldwoorden al dan niet in graffiti. Er zijn zelfs mensen die het nodig vinden om onverbloemd hun mening bij een politicus te schrijven.
Netjes is het niet maar het geeft wel wat extra jus aan een kiescampagne.
Wat jij, lezer?
Ga jij straks ook op verkiezingsbordenwandeling door jouw stad of dorp?
Mvg,
Fr. Jemand