Fraukebrief 126 : Kennismaking met Meneer Jemand

Beste Lezer,

Ik heb groot nieuws: lang dacht ik de enige te zijn die nog aan de deur op de uitkijk staat en een praatje maakt met mensen, maar niks is minder waar! Onlangs logeerde ik in een andere stad. Ik wandelde door een nauw straatje waar slechts één auto en één voetganger tegelijk door kunnen en daar zag ik mijn mannelijke evenknie. Hij had het werkelijk gezellig gemaakt met een tafeltje voor twee en een tas koffie, de poes zat rustig in het deurgat en hield alles in het snotje. Regelmatig passeerde een auto maar dat kon de man niet deren, hij dronk rustig zijn koffietje in de zon. Verbaasd vroeg ik hem of hij geen schrik had dat de poes onder een auto zou belanden, toen ik prompt mezelf tegen de gevel moest drukken omdat een vrachtwagen het straatje in manoevreerde. De man was er gerust in en had alle vertrouwen in zijn kat. ‘Ze kent het verkeer beter dan wij! En ze gaat hoogstens tot het eind van de straat’, zei hij, ‘en door mijn kat leer ik bijzonder veel mensen kennen’. Een wijsheid waar ik zelf nog niet opgekomen was.

In de loop van ons gesprek begreep ik dat het allemaal was begonnen tijdens een lange ziekte. Die weken, maanden was de man veel alleen en een tuin had hij niet.

‘Ik ben begonnen met mijn deur open te zetten, en toen ik weer wat op de been was ging ik af en toe in het deurgat zitten en nu ik beter ben maak ik hier mijn eigen terras.’ ‘Er komen hier dagelijks verdwaalde reizigers langs en intussen ben ik een volleerde stadsgids, ik vertel allerlei bijzonderheden over de stad die ze nergens anders te horen krijgen. Maar het eerste gespreksonderwerp is altijd mijn kat.’

Ik bedacht dat het een bijzonder slimme manier was om de eenzaamheid te doorbreken en contacten te leggen in een stad.

Misschien wordt het stilaan tijd dat ik ook een kat houd, bedacht ik.

Het dier zat vadsig in het deurgat en liet zich gewillig fotograferen door verloren gelopen toeristen.

Mvg

Frauke J.

Fraukebrief 47: Wie G. zegt moet H. zeggen: ‘Wie nu geen huis heeft….’(1)

Beste Lezer,

‘No clothing no toothbrush’: iets dergelijks zag ik hangen op de spiegel van een openbaar toilet in een station. Een andere keer had ik een briefje zien hangen waarop stond dat je extra moest betalen wanneer je van kleding wisselde of je tanden poetste in de toiletruimte. Deze korte mededelingen zetten me aan het denken. Stel het je voor, lezer: je hebt er een lange treinrit opzitten en je komt aan in een stad: een beetje opfrissen zou nu handig zijn. Het eerste wat je echter ziet in de toiletruimte is een spiegel met dit kleine briefje dat boekdelen spreekt.

Akkoord, tandpasta in lavabo’s, achtergelaten kleding en zakken zijn vervelend, zeker ook voor toiletdames. En dat is begrijpelijk: zij lopen nu al voortdurend, met spons of dweil, achter de bezoekers van het kleinste kamertje. En toch: het oogt weinig gastvrij wanneer je na een lange treinreis ergens aankomt en het openbaar toilet je waarschuwt met een dergelijk bericht.

Hoe moet het trouwens met wie op straat leeft en in principe aangewezen is op  openbare sanitaire voorzieningen? Waar gaan zij zich wassen, hun behoefte doen? Of is er een soort niemandsland, een donkere (letterlijk) en vieze plaats voor wie geen huis heeft en dus ook geen badkamer en wc?

Is een treinstation en ook het toilet aldaar een openbare ruimte en dus voor iedereen toegankelijk? Voor de treinreiziger die op dat ogenblik zwervend is én voor de echte zwerver die geen huis heeft? Vooral deze laatste is werkelijk te beklagen, de tijdelijke zwerver kan naar een warme plek met voorzieningen, zij het een huis of hotel. Voor wie op straat leeft is het dag in dag uit behelpen.

Maar er is ook hoopvol nieuws: in sommige steden zetten kleine groepjes zelfstandigen initiatieven op waarin daklozen een kop koffie, een toiletbezoek wordt aangeboden. De sanitaire voorzieningen van de spoorwegen, die hoe dan ook al niet veel voorstellen, kunnen er nog iets van leren.

Mvg,

Frauke J.