Frauke Jemand Coronabrieven 116: ' Over de beste stuurlui en de wal'(3)

Beste Lezer,

Mijn schrijven aan u wordt vandaag begeleid door Sinterklaasliedjes. Ze komen van het plein hier iets verderop waar de Sint bij de jeugdbeweging zijn opwachting maakt.

Al die opgetogen kinderstemmetjes op deze grijze regendag, ze stemmen me vrolijk. Het maakt me blij dat er jongeren zijn die zonder veel poeha, ondanks nieuwe regelgevingen, hun zondagnamiddag opnieuw hebben vrijgemaakt om jonge en niet meer zo jonge kinderen een leuke namiddag te bezorgen.

Ze komen niet in het nieuws, al die stille burgers die zonder veel woorden proberen deze tijd goed door te komen. Niet de jeugdleiders die al hun creativiteit benutten om binnen de beperkende maatregelen oplossingen te zoeken en te vinden. Niet de vele mensen die al vooruitlopen op de aankomende kersttijd en licht brengen in hun vroeg donkere huizen.

Niet de oude man die dag na dag opnieuw zijn wandelroute door de straten loopt. Niet de familie die de buurt met grote affiches informeert dat ‘ons bobonne 90 wordt vandaag’. Niet de gezelfteste dame die elke dag het openbaar vervoer trotseert om haar pas geopereerde man bij te staan. Niet de zoon die elke zondag zijn alleenwonende vader bezoekt, nu al twee jaar lang.

Niet de oude vrienden die een lange wandeling plannen, welk weer het ook is, om het contact levendig te houden….Ik kan zo nog wel even doorgaan lezer, maar bij deze wilde ik je laten weten dat er toch een hoop stilzwijgenden met ons in dezelfde schuit blijven zitten.

Ze halen het avondnieuws niet, maar ze zijn er wel. Ze proberen te roeien met de riemen die ze hebben.

Mvg

Frauke J.

Ps: We zijn een week later de Sint alweer een eind ver !

Fraukebrief 36: De postbode: op zoek naar eenzame ouderen

Beste lezer, 

 Misschien was je op vakantie en heb je niet gelezen dat postbodes in een bepaalde stad onderzochten hoe eenzaam de oudere medemens is. Hebt je het gemist? Zal ik je bijpraten? Het was de bedoeling dat de postbode mensen boven de vijfenzeventig een bezoekje bracht, dat hij vragen stelde - of zij zich eenzaam voelen, genoeg steun krijgen van familie of anderen – en keek of het huis wel proper was.

Wat gooit de post nu weer binnen, dacht ik: eerst melden dat brieven straks nog maar twee keer per week worden rondgedragen. Vervolgens dat postbodes bij ouderen moesten controleren of ze in het buitenland verbleven, met mogelijke gevolgen voor hun pensioen. In het nieuwste bericht zijn de postbodes getransformeerd tot sociale dienstverleners op huisbezoek bij ouderen. Is dat een charmeoffensief om wat krom is recht te trekken?

Ik heb een ander voorstel: laat in elke buurt enkele mensen regelmatig aan hun deur staan of te voet boodschappen doen. Een praatje maken met voorbijgangers, jong en oud, leert je veel over mensen en hoe ze zich voelen. Vroeg in de morgen zie je wie zich naar school of werk haast. Deze passanten laat je beter met rust: ze zijn met hun hoofd al half bij wat hen te doen staat. Later in de voormiddag passeren de habitués. Elke dag zie je het gekrompen vrouwtje dat zich voortduwt met een rollator, een uur later keert ze terug met haar mandje boodschappen. Mijn deur is de plaats om even een praatje te slaan en wat te bekomen. Er is de jonge man die om de zoveel tijd een rondje door de straten van de buurt loopt, altijd dezelfde route. Er is de man met zijn scooter volgeladen met plastic flessen: wat doet hij ermee en brengt dit hem een cent op? Er is de vrouw die mij vertelt over haar slapeloze nachten, de man die het over zijn zieke vrouw heeft, een ander loopt doelloos door de straten.

Je ziet het aan mensen wanneer ze niet goed in hun vel zitten, pijn hebben of zich alleen voelen. Het is geen exclusief recht van ouderen ook werklozen, chronisch zieken en allen die lijden: ze zijn het verborgen gezicht van de stad.

Wat mij betreft mogen de postbodes helpen om eenzaamheid zichtbaar te maken, zolang ze ook elke dag brieven blijven brengen. Wat mij betreft mag het jachtige leven best wat vertragen zodat iedereen, naast zijn eigen bezige dingetjes, nog wat tijd over heeft om de zichtbare onzichtbaren te zien, om de vinger aan de pols te houden in wijk, stad en dorp.

 Mvg

 Frauke J.

Frauke J. Brief 14: Moeilijke woorden: Menselijkheid(1)

Beste Lezer,

Een tijd geleden las ik in de krant dat een priester aan de Belgische kust met de dood werd bedreigd. Wat hij dan misdaan had? Hij gaf mensen iets te eten. Het voelde alsof de wereld op zijn kop stond.

Ik vroeg me af wat we dan bedoelen met het veel gebezigde woord ‘menselijkheid’.

Leerden wij niet: ‘bemin uw naaste zoals uzelf’’. Dat was een opvatting binnen een bepaalde religie, maar het bood houvast. Ik hield trouwens veel van het verhaal van de barmhartige Samaritaan die zijn mantel schonk aan wie geen kleren had. De naakten kleden, het klonk heldhaftig en er was iets menselijks aan.

Ook wie niet religieus was leerde over ‘menselijkheid’, er bestond zo’n klein boekje waarin ‘de rechten van de mens’ beschreven stonden. Zoals dat ‘iedereen recht op leven in veiligheid heeft’, dat ‘iedereen recht heeft op dezelfde bescherming als iedereen’: kort en bondig beschreven, in klare taal.

Je moest dat kleine boekje van buiten kennen, net zoals de tafels van vermenigvuldiging, de tien geboden etc…Natuurlijk vergat je later wel één en ander maar het belangrijkste heb ik er toch van onthouden. Ik vind misschien niet de juiste woorden maar de kern van het verhaal was dat het met ‘menselijkheid’ en ‘waardigheid’ te maken had.

Meer nog: je kon bij wet bestraft worden wanneer je geen hulp bood aan een mens in nood.

Wanneer ik vandaag in de krant of op TV al die harde uitspraken hoor of lees over vluchtelingen vraag ik mij af of niet iedereen dat boekje van de ‘Rechten van de mens‘ van buiten heeft moeten leren, en of sommige mensen alles zijn vergeten? Meer nog, ik vraag me af wanneer de wetgeving  op menselijkheid veranderde?  Je kunt nu blijkbaar bestraft worden voor het geven van bijstand aan een mens in nood…Heb ik iets gemist?

Soms kan ik het allemaal niet meer volgen al lig ik er wel van wakker.

 Mvg.,

 Frauke J.