Beste Lezer,
Nog altijd in goede gezondheid? Dat hoop ik ten diepste.
Intussen bevinden we ons opnieuw in woelig water, een tweede coronagolf neemt ons in snelheid. Opnieuw minderen in plaats van meerderen inzake sociale contacten. We worden daar niet echt blij van, maar meer dan ooit hoor ik de gelaten uitspraak: ‘het is wat het is’.
Ik durf de hoeveelheid aan slechtnieuwsberichten in de krant wel eens diagonaal lezen, maar in de weekendeditie van eind september was er toch een bescheiden artikel, in de zijlijn haast, dat mijn aandacht trok.
‘Opnieuw preventieve tests in rusthuizen’.
Nu had ik er mij al over opgewonden dat voetballers en fietsploegen wel om de haverklap een test krijgen en zorgpersoneel, dat met zoveel mensen in contact komt, tijdelijk niet meer. Intussen las ik de geruststellende boodschap dat er weer meer tests voor zorgpersoneel van rusthuizen beschikbaar zijn, al was het criterium om te testen plots 100 besmettingen per 100.000 inwoners, waar dat oorspronkelijk 50 was. Terloops bijna werd in het bescheiden artikel ook nog gemeld dat een vakbond zich zorgen maakte om een verontrustende evolutie. ‘Een aantal werkgevers vraagt aan personeelsleden die positief hebben getest, maar geen symptomen vertonen, om te blijven werken.’ Er werd nog aan toegevoegd dat Sciensano benadrukt dat dat alleen in geval van hoge nood kan, bijvoorbeeld bij zwaar personeelstekort.
Wel, beste lezer, mijn haren rezen te berge. Het is intussen meer dan duidelijk dat bejaardentehuizen al langer dan vandaag kampen met personeelstekort. Het is ook bekend dat de pandemie zich daar razendsnel kan verspreiden. Wordt het de keuze tussen pest of cholera? Dus weinig verzorging wegens te weinig personeel, of verzorging met risico’s?
Ik dacht dat de boodschap luidde: blijf thuis wanneer je verkouden of ziek bent, en niet: blijf werken wanneer je besmet bent maar geen symptomen hebt.
Ik dacht, lezer, dat dit thema meteen breed uitgesmeerd zou worden in het weekendnieuws, maar - niets daarvan.
Wat niet weet niet deert, wellicht.
De komende weken zie ik met lede ogen aan.
Mvg
Frauke J.