Beste Lezer,
Vanmorgen liep ik langs het park en ik werd getroffen door de verkleurende bladeren aan boom en struik. Gelukkig, dacht ik, lezer, is er dit mooie kleurenspel, dat er ons aan herinnert dat het volop herfst is.
Ik zag een oude boom, zijn stam, de zwammen die er tegenaan schurkten en een klimplant die langs zijn stam slingerde.
Het stilleven straalde een soort samenhorigheid en natuurlijke schoonheid uit.
Het deed me denken aan ons mensen, de verschillende generaties, die genoodzaakt zijn niet alleen met elkaar samen te leven maar ook met elkaar rekening te houden. Ik wilde eraan toevoegen: in deze heftige tijden. Maar onmiddellijk overdacht ik dat grootouders, ouders, (klein)kinderen en andere mensen ten alle tijde in een natuurlijke harmonie zouden kunnen leven. Het wordt in deze heftige tijden misschien extra duidelijk. Hoe kunnen we dat klaren, vroeg ik me af. Elke generatie heeft zijn eigen besognes. En daar heb je het al: ‘elk zijn eigen besognes’, dat klinkt als eilandjes waarop iedereen zijn ding doet.
Misschien, lezer, keren we beter terug naar het beeld met de zwam en de klimop langs de boom. Elk heeft zijn taak, zijn functie: de zwam voedt zich aan de boom, hij kan hout vermolmen maar is ook geneeskrachtig, de klimplant kan wurgen maar ook groeien, de boom staat er sinds jaar en dag als een titaan: buigzaam en toch sterk. En meer nog, lezer: wie ernaar kijkt wordt geïnspireerd door hun harmonie.
Mvg,
Frauke J.