Beste Lezer,
Hier is dan mijn - bijna - honderdste brief. Ik weet niet of je je nog herinnert, maar het begon allemaal met de grote nood om als zogenaamde ‘niemand zonder stem’ ook mijn mening te geven. Aangezien ik nooit antwoord kreeg op mijn brieven aan kranten, aangezien ik geen bekende Vlaming, noch machtig noch zeer geleerd ben, belandden mijn brieven aan de krant wellicht rechtstreeks in de prullenmand, want ik kreeg nooit een antwoord. Laatst heb ik het nog eens geprobeerd, en deze keer kwam er een beleefd briefje terug ‘dat men al een teveel aan opinies had’. Raar, dacht ik, dat het wel dikwijls dezelfden zijn die hun mening mogen ventileren, raar ook dat sommige van die meningen niet altijd van gewoon gezond verstand getuigen - en toch krijgen ze een podium. Hoe de mediawereld in elkaar zit weet ik niet. Het zegt wel veel over hoe de wereld in elkaar zit.
Gelukkig, lezer, bracht jij me op het idee om mijn brieven in een blog te gieten. Ik heb daar nog geen spijt van, en jaar na jaar zie ik het aantal lezers groeien. Dat is bemoedigend.
Eerst dacht ik afscheid van je te nemen bij mijn honderdste brief, maar opnieuw was jij het, lezer, die me aanmoedigde om nog even verder te doen.
Laten we afspreken dat ik je schrijf zo lang ik denk iets te zeggen te hebben, en laat me op tijd weten indien jij vindt dat mijn mening er niet meer toe doet.
Het voorbije jaar heb ik vooral over corona, dat intussen covid-19 geworden is, geschreven. Stilaan ga ik het opnieuw wat ruimer zien. Ja: laat ons samen wat nadenken over de vele vragen des levens, en ons verwonderen over de kleine en grote dingen.
Mvg,
Frauke J.
Ps: Bij deze bedank ik ook de fotograaf die nog altijd beeldende inspiratie vindt bij mijn brieven.