Beste Lezer,
Al jaren deel ik graag mijn gedachten met je, via deze brieven. De brief is voor mij een gesprek tussen jou en mij. Veelal voeren wij een woordeloos gesprek met elkaar. Ik zet me voor mijn blad, denk na over wat ik je te vertellen heb, jij leest me en ik weet dat je nadenkt over wat ik je schrijf. Dat wij beiden nadenken, ook al is het maar even, is een houvast in deze chaotische wereld. Daarom hou ik vast aan de briefvorm en wil ik je vandaag graag vertellen wat mij de voorbije tijd bezig heeft gehouden.
In de nasleep van de federale en gemeentelijke verkiezingen begon ik aan een brief waarin ik het wou hebben over het doorvoeren van veranderingen. Verkiezingen brengen meestal verandering van bestuur met zich mee, en dat bestuur wil ook het beleid veranderen, liefst op korte termijn.
Maar verandering brengt, naar mijn gevoel, doorgaans onrust met zich mee, en bovendien is een bestuur niet veel tijd gegund, want enkele jaren later volgt de afrekening: nieuwe verkiezingen.
In de ijver om binnen de beleidstermijn iets te realiseren vergeten partijen soms dat bij het doorvoeren van grote wijzigingen ook heel wat mensen betrokken zijn.
Wanneer de zaken te snel gaan ontstaat een soort chaos die tot frustratie leidt, want verandering verandert de mens daarom niet. Denk maar aan de recente pogingen om nieuwe circulatieplannen te realiseren, daar betaalden sommige partijen een hoge prijs voor.
Het lijkt me aartsmoeilijk om in zo’n proces alle neuzen in dezelfde richting te krijgen, net omdat mensen geneigd zijn om het oude te willen behouden, of graag kijken naar het eigen voordeel.
Net wou ik je schrijven over het belang van aandacht voor de burgers: hen goed informeren, bevragen en betrekken bij de wijzigingen is toch noodzaak.
Plots hoorde ik dat Amerika zijn nieuwe president had verkozen. De nieuwe president was eigenlijk deze van vier jaar geleden, dus de oude. Veel kans dat deze president de pas geïnstalleerde veranderingen in Amerika terugdraait. Bovendien beloofde deze president in enkele zinnen dat hij een oorlog zou beëindigen, de klimaatregels zou teniet- doen, de belastingen verlagen en importkosten verhogen… Veel veranderingen en beloften in één keer.
Dit nieuwe gegeven bracht mij in de war, lezer, ik werd er stil van, mijn pen staakte omwille van de vele veranderingen die één man met de stelligheid van een alleenheerser poneerde. Waar bleef ik met mijn gedachten over het feit dat nieuwe beleidsbeslissingen doorvoeren een langzaam proces is? En wat met veranderingen die als de wiedeweerga teruggedraaid worden?
Wat doe je wanneer je als burger in zulk een situatie gebracht wordt en je het niet eens bent met deze gang van zaken?
Een stevige klus om daarover na te denken…
Mvg,
Frauke J.