Frauke Jemandbrief 161: Moeilijke woorden: diversiteit, inclusie

Beste lezer,

Een tijd geleden las ik een aantal getuigenissen van ouder wordende werknemers die zich niet meer gewaardeerd voelden op de werkvloer. Meer nog: sommigen voelden zich uitgerangeerd, door de directie liefst zo snel mogelijk richting uitgang gebonjourd.

Jawel, het gaat hier over de ‘hardwerkende mens’ waar politici het zo graag over hebben.

Spontaan kwam het woord diversiteit bij me op, een woord dat gemakkelijk in de mond genomen wordt. We gebruiken het veel wanneer we het hebben over ras, etniciteit en culturele verschillen. Maar politieke overtuiging, geslacht, fysieke mogelijkheden en ja, ook leeftijd maken eveneens deel uit van onze diversiteit.

Vanuit het beleid worden maatregelen genomen om mensen langer te laten werken terwijl er op de werkvloer wordt geklaagd over pesterijen en het opzijzetten van oudere werknemers. Dat zou een belletje moeten doen rinkelen.

Cultuurverschillen, man/vrouwverschillen maar ook generatieverschillen zijn vandaag een feit, daar kunnen we niet meer omheen, zowel op de werkvloer als in ons dagelijks leven. Er zal zeker een veelheid aan verschillen zijn tussen al die mensen, maar er is toch ook gemeenschappelijkheid. Neem nu het streven naar een goed loon voor goed werk, het behouden van de baan, ijveren voor een beleid dat de werknemers ten goede komt? Uiteraard zal elke levensfase wel zijn eigen charme, mogelijkheden en moeilijkheden kennen en wellicht kijken jongeren soms anders naar bepaalde zaken en brengen ouderen, mannen en vrouwen, werknemers met een andere culturele achtergrond andere ervaringen mee. Maar is dat een probleem? Iedereen die werkt heeft eigen talenten en ervaringen en daar horen respect en waardering voor die andere bij, of deze nu jong of oud is en van welke origine ook. Je hoort erbij met je mogelijkheden, je vaardigheden en je talenten: dat is toch wat we ‘inclusie’ noemen?

 Ik zou er zelfs willen aan toevoegen dat wie die talenten en mogelijkheden niet meer kan gebruiken het ook verdient om in zijn/haar waarde gelaten te worden. Of zoals twee gepensioneerden onlangs  verzuchtten: “We hebben heel ons leven ons best gedaan, we verdienen daarvoor toch respect.”

Deze uitspraak indachtig pleit ik voor werkelijke ruimte in het omgaan met verschillen tussen mensen, welke die ook zijn. Het is de inspanning waard om met waardering en respect met mekaar om te gaan. Het leven en de samenleving zouden er op kleine schaal al een stuk aangenamer door worden.

Of zoals Remco Campert het in een gedicht over vrede verwoordt:

“…Vrede is niet het ontbreken van strijd maar het besef van harmonie en respect en gelijkwaardigheid in een wereld vol diversiteit…”

Vredevolle feesttijd.

Mvg,

Frauke Jemand

Frauke J. Brief 15: Kerst-en nieuwjaarsbrief

Moeilijke woorden: vredevol

 Beste Lezer,

Het liefst van al wens ik u in deze tijd een vredevolle Kerst en Nieuw jaar.

Maar ‘vredevol’ is opnieuw zo’n moeilijk woord, altijd al geweest, trouwens. We zijn er al eeuwen, met vallen en opstaan, mee bezig. Het voorbije jaar stond bol van de activiteiten die met het herdenken van de vrede in 1918 te maken hadden. Honderd jaar geleden, maar niet vergeten. We hechten aan vrede, we doen er alles aan om die vrede te gedenken, en dat het goed is voor het West toerisme is mooi meegenomen. Misschien is vrede gedenken iets gemakkelijker dan vrede bewaren.

En toch…

In het najaar zaten hier tijdens een middag drie meisjes op een bank, hun boterhammen op te eten. Ik stond aan mijn deur en hoorde hen bezig. Eerst waren ze wat gek aan het doen, er vielen grappen over leraars en zo, tot plots één van hen zei: ‘We werken aan een vredesproject in onze klas’.

‘Vrede, vrede, vrede…het is een groot woord maar wat is dat eigenlijk? Het is overal ruzie en miserie’, zei de tweede.

‘Geen oorlog en zo… niet vechten en wij ook niet pesten’, zei het eerste meisje.

‘Ja, ze kunnen het ons maar best zo vroeg mogelijk uitleggen, die volwassenen, want zelf bakken ze er niet veel van’, sprak de derde, die blijkbaar de oudere soortgenoten niet hoog inschatte.

Ik maakte mezelf zoveel mogelijk onzichtbaar.

‘Ik vind dat er veel ruzie gemaakt wordt, en gestookt ’, zei de derde, ‘en het is in de hele wereld zo: overal stokebrand’.

‘Zo begint een oorlog, kijk bij ons op school wanneer we elkaar verwijten of belachelijk maken: dan zit het spel op de wagen en wordt er gevochten’, zei de tweede, ‘in de wereld is dat niet anders’.

‘We kunnen beter leren op een fatsoenlijke manier met elkaar te praten, dat is misschien al een begin’, opperde er één.   

‘Jullie brengen mij op een schitterend idee: ‘Fatsoenlijk met elkaar praten als aanloop naar vrede’: dat zal de titel worden van mijn presentatie voor het project.’

Een goed idee! beaamden de twee anderen, en zeker ook iets zeggen over dat facebook- en instagram pesten. En het twitteren bij de volwassenen! vulden ze nog aan. Intussen waren de boterhammen op en schakelden ze moeiteloos over op jonge meiden praat.

Ik bedacht dat het ondanks alle smeulende vuren in de wereld hoopvol was dat er zulke wereldwijze jongeren bestaan. Al zie ik soms ook wat anders in mijn straatje: aan het einde van een jaar zet ik echter mijn roze bril en probeer het goede beter te zien.

Bij deze, beste lezer, wens ik dat we vredig en voluit met elkaar van gedachten kunnen wisselen in deze kerstdagen, en straks in een vol nieuw jaar.

Mvg

Frauke J