Moeilijke woorden: vredevol
Beste Lezer,
Het liefst van al wens ik u in deze tijd een vredevolle Kerst en Nieuw jaar.
Maar ‘vredevol’ is opnieuw zo’n moeilijk woord, altijd al geweest, trouwens. We zijn er al eeuwen, met vallen en opstaan, mee bezig. Het voorbije jaar stond bol van de activiteiten die met het herdenken van de vrede in 1918 te maken hadden. Honderd jaar geleden, maar niet vergeten. We hechten aan vrede, we doen er alles aan om die vrede te gedenken, en dat het goed is voor het West toerisme is mooi meegenomen. Misschien is vrede gedenken iets gemakkelijker dan vrede bewaren.
En toch…
In het najaar zaten hier tijdens een middag drie meisjes op een bank, hun boterhammen op te eten. Ik stond aan mijn deur en hoorde hen bezig. Eerst waren ze wat gek aan het doen, er vielen grappen over leraars en zo, tot plots één van hen zei: ‘We werken aan een vredesproject in onze klas’.
‘Vrede, vrede, vrede…het is een groot woord maar wat is dat eigenlijk? Het is overal ruzie en miserie’, zei de tweede.
‘Geen oorlog en zo… niet vechten en wij ook niet pesten’, zei het eerste meisje.
‘Ja, ze kunnen het ons maar best zo vroeg mogelijk uitleggen, die volwassenen, want zelf bakken ze er niet veel van’, sprak de derde, die blijkbaar de oudere soortgenoten niet hoog inschatte.
Ik maakte mezelf zoveel mogelijk onzichtbaar.
‘Ik vind dat er veel ruzie gemaakt wordt, en gestookt ’, zei de derde, ‘en het is in de hele wereld zo: overal stokebrand’.
‘Zo begint een oorlog, kijk bij ons op school wanneer we elkaar verwijten of belachelijk maken: dan zit het spel op de wagen en wordt er gevochten’, zei de tweede, ‘in de wereld is dat niet anders’.
‘We kunnen beter leren op een fatsoenlijke manier met elkaar te praten, dat is misschien al een begin’, opperde er één.
‘Jullie brengen mij op een schitterend idee: ‘Fatsoenlijk met elkaar praten als aanloop naar vrede’: dat zal de titel worden van mijn presentatie voor het project.’
Een goed idee! beaamden de twee anderen, en zeker ook iets zeggen over dat facebook- en instagram pesten. En het twitteren bij de volwassenen! vulden ze nog aan. Intussen waren de boterhammen op en schakelden ze moeiteloos over op jonge meiden praat.
Ik bedacht dat het ondanks alle smeulende vuren in de wereld hoopvol was dat er zulke wereldwijze jongeren bestaan. Al zie ik soms ook wat anders in mijn straatje: aan het einde van een jaar zet ik echter mijn roze bril en probeer het goede beter te zien.
Bij deze, beste lezer, wens ik dat we vredig en voluit met elkaar van gedachten kunnen wisselen in deze kerstdagen, en straks in een vol nieuw jaar.
Mvg
Frauke J