Beste Lezer,
Het leven valt stil, wordt gezegd, en toch is dat niet helemaal waar.
Vanmorgen stond hier plots een postbode aan de deur, en daar mijn keukenraam openstond overhandigde hij de post via het raam. ‘Zo is het veilig’, zei hij en weg was hij.
In de late voormiddag werd het vuilnis opgehaald, even later belde een lieve boodschapster aan, zette zakken vol etenswaren neer en weg was ze.
Het nieuws wordt ons elk uur gemeld. Radio- en tv-presentatoren zijn op post.
Onderwijzend personeel geeft online opdrachten en/of les. Elke dag zijn er mensen op de been in voedingswinkels en grootwarenhuizen om de voorraad aan te vullen.
Iets verder worden grote werken in een tuin uitgevoerd, en nog iets verder klinken, nog altijd, geluiden van machines op een werf.
Politiemensen surveilleren op straat, park- en boswachters op hun terrein, bus- en treinbestuurders zijn op post.
Vrijwilligers doen hun best om hier en daar een handje te helpen.
Politici en zorgverleners, ethische filosofen, virologen, apothekers: elk op hun manier zijn ze bezig met het bestrijden van de corona- crisis.
Vanuit mijn schuilhok heb ik bewondering voor elk van jullie. Dat jullie, zij het met een bang hart, dagelijks de handen uit de mouwen steken en de samenleving, waar het kan, draaiende houden. Meer nog: er zijn mensen die pogen om hier en daar wat humor te brengen in dit bizarre bestaan. Creatieve ideeën komische acts, elk doet wat hij kan om het leven een ietsje luchtiger te maken.
Vanop mijn bescheiden plekje kan ik me alleen maar aansluiten bij een woordelijk applaus voor u allen die op post bent.
Mvg,
Frauke J.