Beste Lezer,
Vandaag richt ik me speciaal tot de oudere lezers onder ons die zonder bezoek en afgesneden van de kleinkinderen en andere mensen hun dagen doorbrengen.
Er worden veel stevige maatregelen getroffen om lijf en leden gezond te houden en dat is een goede zaak. We weten het intussen: handen wassen, niet in groep samenkomen en vooral ‘afstand houden’. Iemand eens goed vastpakken, een knuffel geven zit er voorlopig niet in. Het is wennen, maar ik merk dat mensen meer en meer met een boog om elkaar heen lopen. Tenminste voor zover ik hier nog mensen zie, want intussen zit de schrik er goed in: op straat is alleen een kat te zien. Het is nu een kwestie van volhouden, want wellicht zijn we nog een tijd zoet vooraleer het leven opnieuw druk druk druk wordt.
Wel vraag ik mij af: hoe zit het met uw geestelijk welzijn? Hoe komt u uw dagen door, oudere lezer, nu u niet voor uw kleinkinderen kan zorgen, niet naar het verjaarspartijtje van hen kunt, en film, concert, quiz of kaartavond uit den boze zijn. Zelfs een avond met meer dan één vriend of vriendin (en dan nog liefst telkens dezelfde) zit er voorlopig niet in, kortom: alles lijkt afgeschaft.
Ook voor mij, die graag wat aan mijn deur sta en rondkijk, is het wennen.
Maar in vergelijking met de mensen die elke dag in het heetst van de strijd tegen het virus staan is het naleven van deze maatregelen peanuts. (Akkoord ik heb geen schare kleintjes rond mij en kan nog buiten)
Wat mij echter opvalt: er is niet veel te zien, en net doordat er niet veel te zien is valt datgene wat ik zie des te meer op. Er is bijvoorbeeld een roodborstje dat elke dag op dezelfde boom zit te kwieten. Meer nog het blijft altijd in mijn buurt alsof het gezelschap zoekt nu het hier zo stil is. Het is niet alleen omdat het lente is dat ik de vogels beter hoor en zie, maar ook omdat het kalm is en het weinige wat er is wordt precies meer zichtbaar.
Hoe zeggen ze dat ook alweer: ‘Less is more’. De planten in het parkje in mijn straat zie ik met de dag sneller groeien. En is het zo of ben ik er zelf gevoeliger voor, maar de weinige mensen die langs komen zijn voorzichtig vriendelijk. Het voelt aan als samenhorigheid, iets als ‘we zitten in dezelfde miserie en we moeten er nu éénmaal door’.
Dus, beste lezer: we proberen er het beste van te maken.
Hou je haaks!
Frauke J.