Beste Lezer,
Net nu je dacht dat je zo ongeveer alles wat er te beleven valt hebt meegemaakt: je kende voor- en tegenspoed, je hebt ervaring met ziekte en gezondheid, de dood is al lang geen onbekende meer in je leven. Je weet wat een economische crisis is, hoe het voelt om met weinig te moeten rondkomen en plots weer genoeg geld in het bakje te krijgen. Al doende heb je veel mensenkennis opgedaan, je weet wat vriendschap en liefde in al hun vormen zijn, inclusief bijbehorende passie en verdriet. Stilaan is dat leven een open boek voor je geworden.
En plots verschijnt uit het niets iets totaal onbekends: een pandemie.
Van het leven en zijn verrassingen gesproken: het is dan toch geen cliché.
Herken je dat gevoel, jij vooral, oudere lezer?
Van de ene dag op de andere komen we terecht in een andere cultuur. Er wordt gesproken van ‘het nieuwe normaal’: geen handen meer schudden, afstand houden, elkaar niet meer vastpakken en ons gezicht half bedekken met een mondkapje. We kunnen niet zomaar gaan en staan waar we willen, want ‘een onzichtbaar spook waart door de stad’. Eerst droeg het de naam corona en intussen is het covid19 geworden.
Wanneer je ouder bent is dat verbazing, schrikken, angst en vooral aanpassen. En al komt het uit de lucht vallen als een totaal andere ervaring: in stilte weet je al lang dat het leven soms minder leuke dingen in petto heeft, dus ook daar zal je mee leren leven.
Voor de jongere lezers, zij die pas ten volle beginnen met leven, moet de schok nog groter zijn. De veilige zekerheid dat het leven een sprookje is, of dat je het naar je hand kunt zetten, valt weg.
Veel mensen, ook nieuwslezers, hebben het daar moeilijk mee. Ze zijn nog aan het leren dat het leven onverwachte wendingen heeft. De tot vervelens toe gestelde vragen zijn: wanneer is het gedaan? Wanneer mogen we naar buiten? Hoe lang gaat het nog duren?
Veel mensen hebben nog niet door dat een dergelijke pandemie ons overstijgt, dat het over iets veel groters gaat. Iets wat de gehele mensheid aangaat. En dat voorlopig niemand weet wanneer het gedaan gaat zijn. Er is geen glazen bol.
Dat is best zwaar om dragen, sommige mensen worden er boos of kattig van. Zoals die nieuwslezer die pruilt dat ze liever een professioneel mondkapje wil dan een stoffen. Ze vergeet even alles wat eerder over moeilijk te verkrijgen professionele mondkapjes werd verteld: dat ze broodnodig zijn voor zorgverleners en over de gehele wereld moeilijk te krijgen zijn.
Wat onzekerheid met een mens doet het is allemaal goed te begrijpen en toch is het in onzekere tijden van belang om met zijn allen het hoofd koel te houden en ons te verenigen i.p.v. te verdelen.
Mvg
Frauke J.