Beste Lezer,
Ik heb me laten wijs maken dat iedereen wel graag tot een groep behoort, en dat dit groepsgevoel voor een zeker enthousiasme zorgt. Ergens bij horen: willen we dat niet allemaal? Er is wellicht wel iets van aan.
Zodoende loop ik deze zomer wat verweesd rond. Waar hoor ik eigenlijk bij? Bij de mensen die uit het raam staren en naar de vogels kijken? Maar aangezien ik buiten mezelf zo niemand ken kunnen we hier niet over een groep spreken. Misschien bij de mensen die aan hun deur staan en ‘hallo’ zeggen of ‘Hoe is ’t’, maar ook hier tel ik slechts één iemand enkele straten verder, dus: geen groep.
Tegelijk zie ik op tv blije en soms lallende festivalgangers, die praten over ‘veel volk’, ‘goede muziek’ en ‘blijven gaan’. Al is het ver van mijn bed, ik hoor ze graag bezig. Ze maken het nieuws deze zomer want elke avond is er wel een festival gestart of geëindigd, geraakten tenten overstroomd, auto’s verzopen, en in de marge zijn er ook nog artiesten. Zelfs het weerpraatje spreekt hen bemoedigend toe over de streepjes zon die komen. En nu zijn die er en dat het warm zal worden. Er zijn in Vlaanderen hele grote groepen festivalgangers en er zijn dan ook zeer veel festivals, bijna elk dorp heeft er eentje. Fijn zo, maar ik ben wellicht de festivalgroepfase voorbij.
Waar ook veel over te horen, te lezen en te zien is, deze zomer, zijn de groepen sportliefhebbers. Eerst waren er massa’s voetballiefhebbers, vervolgens stonden er in Frankrijk massa’s wielerfans langs de weg hun renner moed toe te roepen. Nu zijn er zeer veel sporten te zien tijdens de Olympische spelen, en opnieuw begeven zich massa’s sportfans à Paris waar het allemaal te gebeuren staat.
Daar deze groepen zo enthousiast en zo groot zijn is de tv-programmatie helemaal op hen afgestemd: je kunt het live bekijken, je komt er meer over te weten in het nieuws, er zijn samenvattingen en extra praatprogramma’s om het allemaal nog eens te analyseren. En ook in het naar sport kijken is het groepsgevoel zeer groot. Ik vermoed dat menig sportfan in de herfst naar de kine moeten. Maar niet geklaagd: ze hebben het plezier gehad hun helden, die hard moeten werken om op het schavotje te staan, uitvoerig aan het werk te zien. Ik heb soms te doen met die helden wanneer ze volgens hun fans niet aan de verwachtingen hebben voldaan. Deze zomer is één en al sport- en festivalzomer, ook op TV.
Nu ja, welke reportages maak je over korte afstandwandelaars, deurwachters, raamkijkers, vogelspotters…
Misschien moet ik mij wel aansluiten bij de groep ‘kijken naar herhalingen’?
Foto: H.Baert
Neen, beste lezer, aan mij zijn herhalingen niet besteed, dus heb ik besloten om me bij de ‘stillen’ aan te sluiten of nog beter bij ‘de briefschrijvers’ (is er iemand die zich geroepen voelt?).
Vandaar deze brief.
Mvg
Frauke J.